ยังเปิดอยู่เหมือนเมื่อก่อน ร้านเหล้าแถวชานเมือง
แต่คนที่เคยไปดื่มข้างนอกหรือข้างในนั้นตายหมดแล้ว
บางคนจากไปเพราะอายุ
บางคนเพราะเป็นหมอแล้ว
และไล่ตามความเป็นผู้ใหญ่, แต่งงานแล้ว
ทำงานก้าวหน้าและเป็นการตายที่แย่กว่าเล็กน้อย

ร่วงหล่นเหมือนใบไม้หรือคนเมาบนถนนที่พวกเขาเลือก
ความโกรธเก่าๆ เหลือเพียงประโยคหรือท่าทางบางอย่าง
ไม่รู้ว่าพวกเขาให้อภัยอดีตหรือไม่
เพราะความเยาว์วัยหรือความผิดพลาด
ไม่รู้ว่ายังตื่นเต้นในพวกเขาหรือไม่
ถ้าพบฉันโดยบังเอิญ, ความอยากรู้หรือความกลัว

ตอนนี้ฉันตื่นสายทุกวัน
พยายามทำให้ถึงเช้าเสมอ
เล่นไพ่แล้วก็กาแฟที่สถานี
เพื่อทำให้ไวน์หมดฤทธิ์
แต่ไม่มีข้อแก้ตัวที่จะนำเสนอ
ไม่บอกอีกแล้วว่าฉันเป็นกวี
ไม่มีอุดมคติที่จะทำให้เป็นจริง
นอนอยู่บนเตียงวันรุ่งขึ้น
อาจเป็นเป้าหมายเดียวของฉัน

รุ่งอรุณยังค่อยๆ ขึ้นเหมือนเมื่อก่อน
รุ่งอรุณวิเศษบนเนินเขา
แต่ไม่รู้สึกเหมือนเดิมเมื่อมองดู
โจรและผู้พยากรณ์อนาคต
ได้เอาไปมากมาย
วันนั้นมืดลงเล็กน้อยเสมอ
อาจเป็นเพราะมันเป็นประวัติศาสตร์
อาจเป็นเพราะฉันแก่ลง

แต่ถนนเต็มไปด้วยความโกรธ
ที่ทุกวันตะโกนดังขึ้น
ดอกไม้ร่วงหล่นและทิ้งไว้เพียงสัญลักษณ์ของความตาย

บอกฉันว่าควรจะถูกขว้างด้วยหินหรือไม่
ถ้าฉันซ่อนตัวมากขึ้น
แต่ทุกคนมีหินของตัวเองพร้อม
และก้อนแรก, อย่าปฏิเสธ, เธอจะขว้างมันใส่ฉัน

ฉันมีชื่อเสียงมากกว่าเมื่อก่อนที่เธอรู้จักฉัน
ไม่มีเพื่อนอีกแล้ว, มีผู้ฟังเพลงที่เธอเชื่อ

และอาจหัวเราะเยาะฉัน
แต่ลึกๆ แล้วฉันมีจิตสำนึกที่บริสุทธิ์
อย่าหัวเราะถ้าฉันพูดอย่างนี้
หัวเราะคือคนที่มีความเกลียดในใจและความกลัวในสมอง

แต่เธอไม่ต้องเชื่อว่านี่เปลี่ยนชีวิตฉัน
มันเป็นเรื่องเล็กๆ ของเมื่อวานที่พรุ่งนี้ก็จบแล้ว
ฉันยังอยู่ที่นี่ใช้ชีวิตกับตัวเอง
มีจากวันของฉันเท่าที่พอ
มีจากความรุ่งโรจน์เท่าที่ทำได้
คือบางสิ่งที่จะหายไปเร็วๆ นี้
เกือบเหมือนเงินในกระเป๋า

เธอคงไม่เชื่อว่าฉันเกือบปิดประตูทุกบานต่อการผจญภัย
ไม่ใช่เพราะจะทำตัวให้ดีขึ้น
แต่เพราะเบื่อหรือกลัว

ฉันไม่ผ่านคืนที่สิ้นหวัง
กับสิ่งที่ฉันทำหรือสิ่งที่ฉันมี
สิ่งที่ผ่านไปแล้วก็ผ่านไป
และมีเพียงความเสียใจเดียวคือโอกาสที่ฉันพลาดไป

VIEW ORIGINAL LYRICS