Hoog bo die stad
Woon 'n man oorspronkilk uit Daljosafat
Met net 'n stoel en 'n bed en medaljes wat
Herinner aan dae lank vervloë

Lank reeds versoen
Met die pyn en sy pensioen
'n Veteraan van digby tagtig jaar
Se oorlog en vrede

En soms as hy staar
Deur die rookbeleë skemer waar
Die aandverkeer 'n halssnoer bind
Deur die stad se donker labirint

Dink hy aan Stalag 17
Waar hy eens deur die draad 'n sigeunerin kon sien
Wat soos 'n bloedvlek teen die somber woud se sneeu
'n Laaste czarda dans

Die foto vergeel
Maar sy naam bly stees 'n belangrike deel
Van 'n ou en 'n byna vergete verhaal
Wat vertel van oorlog en vrede

Deur die donker beleër
Speel hy solitêr om die gedagtes te keer
Wat telkens dwing om deur sy skanse te dring
En die spel te verbreek

En soms as hy tuur
Deur die masker van die donker uur
Word die stad se lig 'n firmament
Maar die flikkering bly onbekend

Dan dink hy aan Stalag 17
Waar hy eens deur die draad 'n sigeunerin kon sien
Wat soos 'n bloedvlek teen die somber woud se sneeu
'n Laaste czarda dans