ชายชราและเด็กน้อยจับมือกัน
และเดินไปด้วยกันเผชิญหน้ากับยามเย็น
ฝุ่นสีแดงลอยขึ้นไกล
และดวงอาทิตย์ส่องแสงด้วยแสงที่ไม่จริง

ทุ่งกว้างใหญ่ดูเหมือนจะไปถึง
จนถึงที่สายตาของมนุษย์สามารถมองเห็น
และรอบๆ ไม่มีใครเลย
มีเพียงเงามืดของหอคอยควัน

ทั้งสองเดินไป, วันกำลังล่วงลง
ชายชราพูดและร้องไห้เบาๆ
ด้วยจิตวิญญาณที่หายไป, ด้วยดวงตาที่เปียกชื้น
ตามความทรงจำของตำนานที่ผ่านมา

คนชราต้องทนกับการดูหมิ่นของกาลเวลา
ไม่สามารถแยกแยะความจริงจากความฝัน
คนชราไม่รู้, ในความคิดของพวกเขา
แยกแยะในความฝันระหว่างเท็จกับจริง

และชายชราพูด, มองไปไกล
จินตนาการถึงสิ่งนี้ที่ปกคลุมด้วยข้าวสาลี
จินตนาการถึงผลไม้และจินตนาการถึงดอกไม้
และคิดถึงเสียงและคิดถึงสีสัน

และในทุ่งกว้างนี้, จนถึงที่มันหายไป
ต้นไม้เติบโตและทุกอย่างเป็นสีเขียว
ฝนตก, ดวงอาทิตย์ทำเครื่องหมาย
จังหวะของมนุษย์และฤดูกาล

เด็กหยุด, สายตาเศร้า
และดวงตามองเห็นสิ่งที่ไม่เคยเห็น
และจากนั้นพูดกับชายชราด้วยเสียงฝัน
ฉันชอบนิทาน, เล่าอีกสิ

VIEW ORIGINAL LYRICS