แอตเทลิเย่ของช่างเย็บกำลังฉลอง,
เราลืมงานไปชั่วขณะหนึ่ง,
เพราะวันนี้มารีเน็ตต์
เพิ่งจะมีอายุยี่สิบปีพอดี.
เด็กส่งของ, ผู้ช่วยน้อย ๆ และหัวหน้างาน
ทุกคนนำเค้กมาด้วย
และมารีเน็ตต์, ขณะเสนอพอร์โต้,
พูดอย่างมีความสุขขณะยกแก้วของเธอ:

REFRAIN
เราไม่ได้มีอายุยี่สิบปีทุกวัน,
มันเกิดขึ้นกับเราเพียงครั้งเดียว,
วันนั้นผ่านไปอย่างรวดเร็วเหลือเกิน!
นั่นเป็นเหตุผลที่เราต้องใช้ประโยชน์จากมัน.
ถ้าเจ้านายทำหน้าบึ้งใส่เรา,
เราจะบอกว่า: "ต้องหัวเราะบ้างเนอะ!
ไม่เป็นไรถ้าคุณไม่พอใจ,
เราไม่ได้มีอายุยี่สิบปีทุกวัน".

เจ้านายให้วันหยุดกับเด็กๆของเขา
และเมื่อฤดูใบไม้ผลิยิ้มให้พวกเขา,
พวกเธอไปที่ชนบททันที
หามุมสวยที่เต็มไปด้วยดอกไม้.
ในโรงแรมท่ามกลางพืชพันธุ์,
พวกเธอรับประทานอาหารกลางวันริมน้ำ,
จากนั้นเต้นรำตามเสียงโฟโน
ร้องเพลงเพื่อทำนองเพลง:

REFRAIN
เราไม่ได้มีอายุยี่สิบปีทุกวัน,
มันเกิดขึ้นกับเราเพียงครั้งเดียว.
นั่นคือวันที่สวยงามที่สุดในชีวิต,
ดังนั้นเราสามารถทำบ้าได้.
โอกาสนี้เราต้องคว้าไว้.
มาจ่ายเงินเพื่อความสุขเล็กน้อยกันเถอะ,
เราจะไม่ทำเช่นนี้เสมอไป,
เราไม่ได้มีอายุยี่สิบปีทุกวัน!

ทุกคนที่รักเหล่าสาว ๆ เหล่านี้
มาถึงในตอนเย็นตามกำหนด
และคุณจะได้ยินเสียงร้องคู่รักใต้ร่มไม้
ร้องเพลงคู่รักบางเพลง!
ผ่านไปที่นั่น... ฟังอย่างใส่ใจ
ชายชราที่ดีหยุดพักในทาง...
ถือมือภรรยาของเขา,
บอกเธอว่า: "จำไว้นะคนดีของฉัน...

REFRAIN
เราไม่ได้มีอายุยี่สิบปีทุกวัน,
มันเกิดขึ้นกับเราเพียงครั้งเดียว,
และเมื่อเวลาแห่งความชรามาถึง,
เราจะชื่นชมวัยหนุ่มสาวมากขึ้น!
จากเวลาที่สวยงามและผ่านไปอย่างรวดเร็วนี้
เราไม่เคยใช้ประโยชน์จากมันมากพอ...
และในภายหลังเราก็พูดอย่างเศร้าว่า
"เราไม่ได้มีอายุยี่สิบปีทุกวัน".

VIEW ORIGINAL LYRICS