มีวันที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ความมั่นใจหายไป
ชั่วโมงที่เปราะบางเหล่านั้น มีวันที่เหมือนกลางคืน
ช่วงเวลาที่ฉันหยุดกลางทาง
เหมือนวันหลังงานเลี้ยง มันก็แค่วันแห่งความสงสัย
วันที่แม้แต่เวลา ข้างนอก ก็ไม่แน่ใจในตัวเอง
ที่ท้องฟ้าเปียกชุ่มโดยไม่มีฝนสักหยด
ฉันมองไปรอบๆ ตัว ถูกความสงบของฉันหนีไป
เหยื่อของช่วงเวลาที่ไม่ชัดเจนหรือความชัดเจนที่มากเกินไป

ฉันมีความคาดหวังมากเกินไปและความทรงจำมากเกินไปที่ทำให้สับสน
มี "ทำไม" มากเกินไปและ "เพราะว่า" ไม่พอ
ฉันมักเลือกความเงียบเพื่อให้คนอื่นมองไปที่อื่น
ฉันดูสงบนิ่งภายนอกแต่ภายในเป็นพายุ
มีความต้องการที่กระซิบและความเสียใจที่คำราม
มันคือวันที่คุณรู้สึกโดดเดี่ยว แม้จะมีคนรอบข้างมากมาย
เราทุกคนรู้จักช่วงเวลาเหล่านี้ บทสุดท้ายสำหรับความสับสน
ความมั่นใจถูกจับเป็นตัวประกัน มันก็แค่วันแห่งความสงสัย

มันก็แค่วันแห่งความสงสัย มันคือการตื่นขึ้นโดยไม่มีความอยากอาหาร
เหมือนคืนที่ไม่มีการนอนหลับและเหมือนความฝันที่ไม่สมบูรณ์
มันคือชีวิตที่ลังเลและให้ฉันหยุดพัก
แต่เพื่อให้ฉันมีเวลามากขึ้นในการทบทวนตัวเอง
ดังนั้นฉันมองในกระจกและพิจารณาความผิดพลาดของฉัน
และทุกสายตาที่ไม่มีความหวังในกระจกมองหลังของฉัน
มือไม่กี่มือที่ยื่นออกมาที่ฉันไม่เคยจับได้
ในทุกสิ่งที่ฉันพยายาม ฉันเห็นแต่ความล้มเหลวของฉัน

ดังนั้นฉันก้าวไปข้างหน้า แต่ด้วยความระมัดระวังและมองย้อนกลับไป
ฉันรู้สึกผิดอีกครั้งและมันจะไม่ใช่ครั้งสุดท้าย
รู้สึกผิดที่แค่พยายามและไม่สำเร็จ
รู้สึกผิดที่ทำดีที่สุดแล้วแต่มันไม่พอ
ดังนั้นฉันตั้งคำถามทุกอย่าง ฉันอยู่ในที่ที่ถูกต้องหรือไม่
บางทีฉันอาจเลือกหมากผิดตัว ฉันควรเผชิญหน้าจริงๆ หรือไม่
ฉันรู้เรื่องนี้ดี บทสุดท้ายสำหรับความสับสน
บางครั้งฉันไม่ถึงมาตรฐาน มันก็แค่วันแห่งความสงสัย

มันก็แค่วันแห่งความสงสัย มันจะไม่ยาวนาน
มันก็แค่วันหนึ่งที่เพิ่มเข้ามา มันไม่ได้น่ากังวลเลย
แต่ถ้ามันทิ้งรสขมไว้ ฉันต้องใส่ใจ
ฉันรู้จักความลึกลับของมัน มันคือฤดูใบไม้ร่วงของความรู้สึก
เมื่อแสงของมันอ่อนเหมือนกำลังต่อสู้ทั้งวัน
คืนกลับมาเหมือนโลกรีบหมุนกลับ
และเมื่อดวงอาทิตย์กลับมา มันดูเหมือนผิดหวัง
และฝนปรอยๆ ไล่มันไป เหมือนชีวิตถ่มน้ำลายใส่เรา

ดังนั้นฉันบอกตัวเองว่าฉันนอนมากเกินไปหรือเดินทางผิดทาง
ฉันรู้สึกว่าฉันต้องการกลับมาพบกลิ่นของความเร่งด่วน
กลิ่นของความเวียนหัว กลิ่นของความจริง
ฉันรู้ดีว่าฉันต้องการกลับมาพบความไม่แน่นอน
ฉันไม่คิดว่าฉันขาดจุดยึด จริงๆ แล้วฉันคิดว่าฉันมีมากเกินไป
ฉันอยากพิสูจน์ว่าฉันยังมีความกระหาย
บางทีนั่นคือวันแห่งความสงสัย มันไม่ใช่การตกต่ำของจิตใจ
มันคือความต้องการตรวจสอบว่าเรายังมีความหิวอยู่

จริงๆ แล้ว วันเหล่านี้ทำให้คุณรู้สึกมีชีวิต
และมันทำให้ฉันเขียนข้อความที่เจ็บปวดเหมือนก่อน
จริงๆ แล้ว วันแห่งความสงสัยทำให้เกิดวันแห่งการต่อสู้
การตื่นขึ้น การชก การอยากต่อย
ดังนั้นฉันล้มและลุกขึ้น ดังนั้นฉันจมและรับมือ
ดังนั้นฉันผิดพลาดและก้าวหน้า ดังนั้นฉันนับความอ่อนแอของฉัน
ดังนั้นฉันล้มเหลวเหมือนทุกคน แต่ฉันยังคงจริงใจ
และเพราะชีวิตไม่ยาวนาน ฉันแค่พยายามทำให้ดี
และถ้าฉันใส่แสงสว่างในบางส่วนของเงามืดของฉัน
และถ้าฉันใส่คำบางคำในความเงียบที่มืดมนที่สุดของฉัน
มันเพื่อเข้าใจพวกมันให้ดีขึ้นและกลับมาสู่เส้นทางของฉัน
มันเพื่อพุ่งไปข้างหน้าโดยไม่รอวันแห่งความสงสัยถัดไป

VIEW ORIGINAL LYRICS