ฉันลืมเริ่มต้นข้อความนี้ด้วยการแนะนำที่สวยงาม
ฉันลืมเตรียมคุณก่อนที่จะเริ่มลงมือทำ
ฉันลืมบอกคุณว่าฉันสังเกตเห็นว่าในชีวิตของฉัน
ฉันลืมหลายสิ่งหลายอย่าง ถ้าคุณอยากรู้ความคิดเห็นของฉัน
ฉันลืมที่จะเป็นคนดี ฉันลืมที่จะระมัดระวัง
ฉันลืมที่จะดูแลตัวเองและฉันก็ทำให้ตัวเองเจ็บ
มีคนบอกฉันว่าเราไม่สามารถเป็นและเคยเป็นได้
ฉันลืมที่จะใส่ใจตัวเองในคืนฤดูร้อน
ฉันลืมว่าการวิ่งตามลูกบอลเป็นอย่างไร
ฉันลืมที่จะเข้มแข็งเหมือนอคิลลิสและส้นเท้าของเขา
ฉันลืมขอบคุณพ่อแม่สำหรับทุกสิ่งที่พวกเขาทำ
แต่ฉันไม่เก่งเรื่องแบบนี้ ฉันไม่ใช่ลูกชายที่สมบูรณ์แบบ
ฉันลืมที่จะเสี่ยงในเส้นทางชีวิตของฉัน
และเมื่อฉันมองย้อนกลับไป บางครั้งฉันก็หายใจไม่ออก
ฉันผ่านปีต่างๆ ไปเร็วกว่าเราผ่านด่านเก็บเงิน
ฉันลืมที่จะใช้เวลาในการดูเมฆผ่านไป
ฉันลืมเขียนข้อความเกี่ยวกับพลังของมิตรภาพ
ที่ทำให้ความรักต้องยอมแพ้ ซึ่งความอ่อนแอของมันทำให้ฉันสงสาร
ไม่มีผู้หญิงมากมายที่ทำให้ฉันหันกลับมามองจริงๆ
ฉันลืมที่จะตกหลุมรักมาหลายปีแล้ว
ฉันลืมจินตนาการว่าปีต่อไปจะเป็นอย่างไร
และเมื่อมีคนพูดถึงอนาคต ฉันมักจะเปลี่ยนช่อง
ฉันลืมจ่ายค่าปรับที่จอดรถหน้าสถานี
ช่างมันเถอะ ตอนนี้ฉันต้องจ่ายเพิ่มสามสิบเปอร์เซ็นต์
ฉันลืมทำให้ข้อความนี้มีโครงสร้าง
มันกระจัดกระจายไปทุกทิศทาง ตราบใดที่กระดาษของฉันยังไม่เต็ม
ฉันลืมใส่กางเกงบากี้และชุดผ้าพีช
ฉันลืมที่จะมีสไตล์ และมันก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็ก
ฉันลืมร้องไห้มานานมากแล้ว
เป็นเหมือนความแห้งแล้งทางตา มันเกือบจะน่ากังวล
ฉันไม่รู้ว่ามันปกติหรือเปล่า แต่จริงๆ แล้ว
ครั้งสุดท้ายที่ฉันหลั่งน้ำตา เราซื้อขนมปังด้วยเงินฟรังก์
ในบทกวีเหล่านี้ ฉันลืมหยุดพูดถึงตัวเอง
ฉันลืมที่จะลืมตัวเอง เหมือนวันเสาร์แรกของเดือน
ฉันรู้สึกเหมือนกำลังเปลือยตัวเองมาเกือบสิบห้านาทีแล้ว
ในครั้งนี้ฉันลืมที่จะเก็บความอายไว้มากมาย
ฉันลืมที่จะเชื่อในสิ่งมีชีวิตที่สูงกว่า
ฉันไม่ชอบเกมเสี่ยงโชค ฉันเป็นนักพนันที่แย่มาตลอด
นอกจากนี้ก็ดีแล้ว เพราะฉันไม่สามารถหยุดตัวเองได้
จากการรีบหนีไปเพื่อไม่ต้องสารภาพบาป
ฉันมีพลังและไม่ควรเชื่อในภาพลักษณ์นี้
ฉันไม่ลืมที่จะเป็นคนโง่ที่ภูมิใจ ที่ยากที่จะเปิดใจ
ฉันลืมที่จะบ่นเมื่อมันคุ้มค่า
ฉันลืมที่จะเปิดใจเมื่อถ้วยเต็ม
สำหรับข้อความนี้ ฉันลืมที่จะหาบทสรุป
เหมือนนักแสดงผาดโผนที่กระโดดจากเครื่องบินโดยไม่มีร่มชูชีพ
แต่เงียบเถอะ ฉันต้องเงียบ เพราะตอนนี้มันจบแล้ว
จริงๆ แล้วไม่ทั้งหมด เพราะตอนนี้ฉันยังหิวอยู่
ฉันลืมเขียนสิ่งที่ฉันเชื่อและสิ่งที่ฉันคิดจริงๆ
ฉันลืมที่จะเชื่อในสิ่งที่ฉันเขียนโดยอัตโนมัติ
แต่สุดท้ายมันอาจจะดีกว่า เพราะการจดจำคือการทนทุกข์
ฉันลืมคิดว่ามันดีกว่าที่จะจดจำ
ฉันลืมจังหวะของฉัน ฉันลืมปากกาของฉัน
ฉันลืมไมโครโฟนของฉันและฉันลืมทุกคำ
ฉันลืมเรื่องราวมากมาย คุณเข้าใจแนวคิดแล้ว
ดังนั้นเพื่อไม่ให้คุณเบื่อ ฉันจะหยุดทันที

VIEW ORIGINAL LYRICS