เขาปิดประตูเบาๆ
เพื่อไม่ให้ปลุก "แม่"
เขาโยนหนังสือพิมพ์ลงบนโซฟา
ใกล้กับแมว
นั่งลงที่มุมห้อง
หน้าซุกไซ้ในมือ

ห้าสิบปีไม่ถือว่าแก่
เขาจะทำอะไรกับชุดนักงานของเขา
กับกล่องอาหารของเขา กับหมวกของเขา
นั่นคือชีวิตทั้งหมดที่อยู่ในกระเป๋าของเขา

เขาเห็นทุกปีที่ผ่านไปกับความเศร้า
และคราบน้ำมันทั้งหมดบนมือของเขา
เขานึกถึงลูกชายของเขา
ที่อยากจะทำลายทุกอย่าง
มันระเบิดโดยไม่มีเขา
ไม่มีความเจ็บปวดและไม่มีเสียงร้อง

ที่ไหนที่เธอเห็นพระเจ้าที่ดี
เขาจะทำอะไรกับชุดนักงานของเขา
กับแขนของคนงาน
นั่นคือชีวิตทั้งหมดที่อยู่ในเหงื่อของเขา

ทำไมเขาถึงนึกถึงเด็กน้อยวันนี้
มันผ่านไปสิบปีแล้วที่เขาจากไป
"ลาก่อนคนโง่
เธอจะเป็นทาสตลอดไป"
เอาล่ะ ดูสิ หนู
วันนี้ฉันไม่เหลืออะไรเลย

ยังไม่หมดกังวล
เขาจะทำอะไรกับชุดนักงานของเขา
กับธงแดงของเขา กับเลนินของเขา
นั่นคือชีวิตทั้งหมดที่อยู่ในเครื่องจักรของเขา

เขาอาจจะปลุก "แม่"
บอกเธอ "ยังไม่มีจดหมาย
เขาจะกลับมา
เขาคิดถึงเรา อย่ากังวล, ที่นั่น
ในกองโจร
ที่นิการากัว"

ไปนรกกับมนุษย์และไปนรกกับพระเจ้า
เขาพูดขณะที่แขวนชุดนักงานของเขา
ลูกของฉันเข้าใจดีกว่าฉัน
ความสุขในการทำลายทุกอย่าง

VIEW ORIGINAL LYRICS