พวกเขามีจำนวนยี่สิบและร้อย, พวกเขามีจำนวนเป็นพัน
เปลือยเปล่าและผอมบาง, สั่นสะท้าน, ในรถไฟที่ปิดสนิท
ที่ฉีกขาดกลางคืนด้วยเล็บที่กระทบ
พวกเขามีจำนวนเป็นพัน, พวกเขามีจำนวนยี่สิบและร้อย

พวกเขาเชื่อว่าตนเองเป็นมนุษย์, แต่ไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว, เป็นเพียงตัวเลข
นานมาแล้วที่ลูกเต๋าของพวกเขาถูกทอย
ทันทีที่มือหล่นลง, เหลือเพียงเงา
พวกเขาไม่ควรจะได้เห็นฤดูร้อนอีกต่อไป

การหลบหนีที่น่าเบื่อและไม่รีบร้อนของเวลา
ยังคงอยู่รอดอีกหนึ่งวัน, หนึ่งชั่วโมง, อย่างดื้อรั้น
กี่รอบของล้อ, การหยุดและการเริ่มต้น
ที่ไม่สิ้นสุดในการกลั่นกรองความหวัง?

พวกเขาชื่อ ฌอง-ปิแอร์, นาตาชา หรือ ซามูเอล
บางคนสวดมนต์ถึงพระเยซู, เยโฮวาห์ หรือ วิษณุ
คนอื่นไม่สวดมนต์, แต่ไม่สำคัญว่าฟ้าจะเป็นอย่างไร
พวกเขาเพียงต้องการไม่ต้องมีชีวิตอยู่ด้วยการคุกเข่า

พวกเขาไม่ได้มาถึงจุดสิ้นสุดของการเดินทางทั้งหมด
ผู้ที่กลับมา, พวกเขาสามารถมีความสุขได้หรือไม่?
พวกเขาพยายามลืม, ประหลาดใจที่ในวัยของพวกเขา
เส้นเลือดในแขนของพวกเขากลายเป็นสีน้ำเงินมาก

ชาวเยอรมันเฝ้าดูจากหอคอย
ดวงจันทร์เงียบเหมือนที่คุณเงียบ
มองไปไกล, มองออกไปข้างนอก
เนื้อของคุณอ่อนนุ่มต่อสุนัขตำรวจของพวกเขา

ตอนนี้มีคนบอกฉันว่าคำเหล่านี้ไม่มีความหมายอีกต่อไป
ว่าควรร้องเพลงรักเท่านั้น
ว่าความแห้งของเลือดเร็วเมื่อเข้าสู่ประวัติศาสตร์
ว่ามันไม่มีประโยชน์ที่จะหยิบกีตาร์

แต่ใครล่ะที่มีความสามารถที่จะหยุดฉันได้?
เงากลายเป็นมนุษย์, วันนี้เป็นฤดูร้อน
ฉันจะบิดคำถ้าจำเป็นต้องบิด
เพื่อให้วันหนึ่งเด็กๆ รู้ว่าคุณเป็นใคร

คุณมีจำนวนยี่สิบและร้อย, คุณมีจำนวนเป็นพัน
เปลือยเปล่าและผอมบาง, สั่นสะท้าน, ในรถไฟที่ปิดสนิท
ที่ฉีกขาดกลางคืนด้วยเล็บที่กระทบ
คุณมีจำนวนเป็นพัน, คุณมีจำนวนยี่สิบและร้อย

VIEW ORIGINAL LYRICS