แทบจะเป็นรุ่งอรุณ
และฉันตกจากเตียง
ที่รักของฉันยังคงหลับอยู่
ในนิทราของทั่งเหล็ก
ฉันปล่อยให้เธอฝัน
ที่ซึ่งฉันคงไม่ได้อยู่
มาร์ลอน แบรนโด พาเธอไป
ฉันจะไปทำอะไรที่นั่น?

บนหลังม้าป่า
พวกเขาไปกันอย่างน่าขัน
ข้างนอกมีพายุ
พวกเขาเปียกโชก มันแย่มาก
ฉันลับเบ็ดของฉัน
เพื่อออกไปตกปลา
กระเป๋าสะพายไหล่
ไส้กรอก เบียร์เย็น

เมื่อดวงอาทิตย์ขึ้น
ที่รักของฉันตื่นขึ้น
หัวใจล่องลอย
ดวงตาเต็มไปด้วยความง่วง
โทรศัพท์หาแม่ของเธอ
ที่เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ
คำพูดชั่วคราว
และปัญหาเล็กน้อย

ฉันอยากได้ยิน
สิ่งที่เธอพูดถึงฉัน
มันคงอ่อนโยนมาก
แต่ก็เถอะ ฉันไม่ได้ยิน
ฉันเกี่ยวเบ็ดของฉัน
ไว้บนกิ่งไม้สูง
ฉันดึงเส้นไนลอน
ทำให้นิ้วของฉันเจ็บ

วันค่อยๆ ผ่านไป
ที่รักของฉันแต่งหน้า
ตาข้างหนึ่งแล้วก็อีกข้าง
มันไร้สาระแต่ก็สวยงาม
เธออยากจะยั่วยวนใคร
ฉันไม่ได้อยู่ที่นั่น
ฉันพยายามบอกเธอ
ว่าเธอดีกว่าโดยไม่ต้องแต่งหน้า

ดวงตาของเธอสดใสกว่า
เมื่อมันอยู่ในกระเป๋าของฉัน
และการอยากทำให้คนอื่นพอใจมากเกินไป
เป็นความสุขของคนขี้เหร่
ฉันจับปลาเทราต์
อย่างน้อยหนึ่งร้อยยี่สิบกิโล
ฉันสงสาร มันเล็กเกินไป
ฉันปล่อยมันกลับลงน้ำ

มันเกินเที่ยงแล้ว
ฉันกลับมามือเปล่า
ลมแรงเกินไป ไม่พอ
น้ำชื้นเกินไป
ดังนั้นฉันกลับบ้าน
เศร้าเหมือนหินเมนเฮียร์
และไม่มีใครอยู่ที่นั่น
เพื่อฟังฉันโกหก
ที่รักของฉันจากไป
จากไปตลอดกาล
ฉันสูญเสียที่รักของฉัน
และฉันสูญเสียชีวิตของฉัน

วันอาทิตย์ฉันจะพา
ถ้าฉันทำได้ เด็กน้อย
ไปพันกันในกิ่งไม้
ไปตกปลาด้วยเบ็ด
วันอาทิตย์ฉันจะพา
ถ้าฉันต้องการ เด็กน้อย
ไปพันกันในกิ่งไม้
ไปตกปลาด้วยเบ็ด

VIEW ORIGINAL LYRICS