ฉันไม่เคยอยากเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟัง
เรื่องของหงส์ที่ไม่ค่อยพูด
นกที่ถูกขังในความมืดที่ปีกของมันไม่สร้างความหวังอีกต่อไป
บ่อยครั้งที่ฉันอยากให้เธอห่างจากความคิดที่มืดมน
หงส์ที่บ่นมากเกินไป
นกที่ได้รับการช่วยเหลือช้าเกินไป
ปีกของมันใช้เป็นทางหนี

ดังนั้น, ดังนั้น, อย่างผิดพลาด, มันใช้ร่างกายต่อสู้
ตาบอดด้วยความเคยชิน, มันเฉียดความไม่กตัญญู
ดังนั้นจนถึงรุ่งอรุณ, นกค้นหาความปลอบโยน
กังวลกับคำถามของมัน, มันทุกข์ทรมานจากการถูกทอดทิ้ง

ฉันเห็นหงส์บินแทบไม่ขึ้นมานาน
ถูกทรมานด้วยการครอบงำของความคิดเห็นที่ไม่สงบ
มันเชื่อสัญญาณของวิญญาณที่ทุกข์ทรมานมานาน
ตาบอดด้วยความเกลียดชังจากความหลงใหลที่ไม่ดี
ฉันเห็นหงส์ลอยแทบไม่ขึ้นมานาน
ถูกหลอกหลอนด้วยฉากของการถูกเหยียดหยามในสังคม
มันเชื่อสัญญาณของหัวใจที่ทุกข์ทรมานมานาน
อิจฉาความรักของมัน, มันเติมเต็มด้วยความเกลียดชัง

มุ่งมั่นกับตัวเองโดยไม่ประนีประนอม
อย่าปล่อยให้ความเบื่อหน่ายเข้ามา
อยู่คนเดียวกับตัวเอง, มันก็เป็น
การเข้าใจต้นตอของความขัดแย้ง
แสดงความยืดหยุ่นแม้ว่ามันจะเอาทุกอย่างไปจากเธอ
พยายามส่องสว่างศัตรู
การให้อภัยความผิดพลาดของเขา, มันคือการยอมรับ
ความไม่สมบูรณ์, นั่นคือสิ่งที่พวกเขาบอกฉัน
ดังนั้น, ดังนั้นอีกครั้ง, ละทิ้งการต่อสู้ด้วยร่างกาย
ปล่อยให้การหลอกลวงและการเยาะเย้ย

ฉันเห็นหงส์บินแทบไม่ขึ้นมานาน
ถูกทรมานด้วยการครอบงำของความคิดเห็นที่ไม่สงบ
มันเชื่อสัญญาณของหัวใจที่ทุกข์ทรมานมานาน
อิจฉาความรักของมัน, มันเติมเต็มด้วยความเกลียดชัง

ฉันเคยเป็นหงส์ที่บินแทบไม่ขึ้นมานาน
ถูกทรมานด้วยการครอบงำของความคิดเห็นที่ไม่สงบ
ฉันเชื่อสัญญาณของวิญญาณที่ทุกข์ทรมานมานาน
ตาบอดด้วยความเกลียดชังจากความหลงใหลที่ไม่ดี
ฉันเคยเป็นหงส์ที่ลอยแทบไม่ขึ้นมานาน
ถูกหลอกหลอนด้วยฉากของการถูกเหยียดหยามในสังคม
ฉันเชื่อสัญญาณของหัวใจที่ทุกข์ทรมานมานาน
อิจฉาความรักของฉัน, พวกเขารักฉันด้วยความเกลียดชัง

VIEW ORIGINAL LYRICS