ฉันไม่รู้ว่าฉันจะไปที่ไหน หรือจะไปทางไหน
แต่ฉันก้าวไปข้างหน้า ตรงไปข้างหน้าเสมอ
และฉันหายใจเข้าใหม่ แต่ฉันยังคงวิ่งต่อไป
โดยไม่ฟังเสียงเหล่านั้นที่ต้องการให้ฉันหยุด
ฉันจะหยุดเพียง
ต่อหน้ามหาสมุทร
ต่อหน้ามหาสมุทรที่ไม่มีที่สิ้นสุด
ใหญ่กว่าฉันร้อยเท่า
ใหญ่กว่าเราร้อยเท่า
ไม่มีอะไรจริงกว่าการสะท้อนของเกลือ
เงินของไข่มุกที่ส่องแสงและไหลลงบนผิวของฉัน

ฉันรู้สึก
รู้สึกว่ามันสวยงามแค่ไหน
ที่นั่น
ชีวิตที่เรียกฉันและเปิดแขนของมัน
ต่อหน้าความว่างเปล่าและท้องฟ้า
ปีกของฉันเปิดออกที่หลังของฉัน
และฉันนับถึงสาม
กระโดด
กระโดด
กระโดด
กระโดด

โอ้ ฉันเมื่อฉันหลงทาง ใช่ ฉันเมื่อฉันโกหกตัวเอง
เมื่อฉันไม่แน่ใจว่าจะเข้าใจ
หัวใจของตัวเอง
ฉันจะไปหาตัวเองที่อื่น
การตกลงนั้นดีกว่า
เมื่อเราชอบความไม่รู้จัก
ใช่ ฉันเลือกสีฟ้า
สีฟ้าของท้องฟ้าหรือมหาสมุทร
แม้จะต้องหลงทางไปไม่มีที่สิ้นสุด
ร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยว
โดยไม่มีความแน่นอนอีกต่อไป
ไม่มีอะไรจริงกว่าการทำให้ปีกของฉันเต้นรำ
ของขนนกหรือไข่มุก
ที่ส่องแสงและไหลในรุ่งอรุณ

ฉันรู้สึก
รู้สึกว่ามันสวยงามแค่ไหน
ที่นั่น
ชีวิตที่เรียกฉันและเปิดแขนของมัน
ต่อหน้าความว่างเปล่าและท้องฟ้า
ปีกของฉันเปิดออกที่หลังของฉัน
และฉันนับถึงสาม
กระโดด
กระโดด
กระโดด
กระโดด

ฉันรู้สึก
รู้สึกว่ามันสวยงามแค่ไหน
ที่นั่น
ชีวิตที่เรียกฉันและเปิดแขนของมัน
ต่อหน้าความว่างเปล่าและท้องฟ้า
ปีกของฉันเปิดออกที่หลังของฉัน
และฉันนับถึงสาม
กระโดด
กระโดด
กระโดด
กระโดด
กระโดด

VIEW ORIGINAL LYRICS