ยืนอยู่ แต่ไม่ง่วง
ใช่ ยืนอยู่แต่รู้สึกมึน
ไม่ง่ายที่จะปลอบใจฉัน
มันเบลอ เบลอ
ตั้งแต่มีผ้าคลุมตาฉัน
ทุกสีสัน ฉันบอกลาพวกมัน
ฉันวางมือบนทุกสิ่งที่ฉันทำได้
มันเบลอ เบลอ

ในหัวของฉัน ฉันถ่ายรูป
ฉันเก็บมันไว้เหมือนของขวัญสุดท้าย
ที่ฉันจะเสิร์ฟบนถาด
วันถัดไป
มีคนบอกฉันว่าอย่าคิดถึงมัน
โอ้ แต่จะไม่คิดถึงมันได้อย่างไร?
ฉันพิมพ์แต่กลัวว่าจะลืม
วันถัดไป

ในความมืด
เธอรู้ไหม ใบหน้าของเธอจะทำให้ฉันคิดถึงมาก
ในความมืด
ฉันจะไม่กลัวอะไรเลย ยกเว้นการลืมเธอ
มันสายเกินไป
ฉันรู้ ฉันต้องคุ้นเคย
ก่อนความมืด
ให้เวลาฉันมองเธอให้ดี

ตอนนี้มันยาก ฉันจะไม่โกหกเธอ
ขอโทษ ฉันจะไม่ยิ้ม
ฉันยากที่จะควบคุมตัวเอง
มันเบลอ เบลอ
ทำไมมีผ้าคลุมตาฉัน?
ฉันไม่อ่อนแอขนาดนั้น ฉันไม่แก่ขนาดนั้น
ฉันบอกตัวเองว่าเป็นโชคชะตา ฉันบอกว่ามันคือพระเจ้า
มันเบลอ เบลอ

ในหัวของฉัน ฉันถ่ายรูป
ฉันเก็บมันไว้เหมือนของขวัญสุดท้าย
ที่ฉันจะเสิร์ฟบนถาด
วันถัดไป
มีคนบอกฉันว่าอย่าคิดถึงมัน
โอ้ แต่จะไม่คิดถึงมันได้อย่างไร?
ฉันพิมพ์แต่กลัวว่าจะลืม
วันถัดไป

ในความมืด
เธอรู้ไหม ใบหน้าของเธอจะทำให้ฉันคิดถึงมาก
ในความมืด
ฉันจะไม่กลัวอะไรเลย ยกเว้นการลืมเธอ
มันสายเกินไป
ฉันรู้ ฉันต้องคุ้นเคย
ก่อนความมืด
ให้เวลาฉันมองเธอให้ดี

ฉันไม่เคยขออะไร ไม่เคยขอ
แต่ได้โปรด อย่าทิ้งฉันไป
ฉันไม่เคยร้องไห้ ไม่เคยร้องไห้
แต่ได้โปรด อย่าทิ้งฉันไป

ในความมืด
ในความมืด
ในความมืด
ในความมืด

ในความมืด
เธอรู้ไหม ใบหน้าของเธอจะทำให้ฉันคิดถึงมาก

CONSULTER LES PAROLES ORIGINALES