บรรทัดแรกของฉันคือยางมะตอย มันคือวัสดุที่แห้งแล้ง
มันคือหน้าต่างในลูกบาศก์ที่หันหน้าไปยังขอบฟ้าที่แตกเป็นชิ้นๆ
และมันคือทางเดินที่ไม่มีเส้นโค้งระหว่างหน้าผาคอนกรีตสองข้าง
มีการก่อสร้างของมนุษย์มากมายและมีธรรมชาติน้อยมากที่ตอบสนองต่อมัน
บรรทัดที่สองของฉันคือผู้คนที่อาศัยอยู่ใกล้กันมาก
และไม่จำเป็นต้องมองหน้ากันแม้ว่าเขาจะอาศัยอยู่ข้างๆ กัน
แต่เมื่อบางครั้งพวกเขากล้าที่จะพูดคุยกันด้วยแรงกระตุ้นของพลเมือง
มันทำให้ฉากนั้นดูทองขึ้นและเปิดไปสู่บรรทัดที่สามของฉัน
บรรทัดที่สามของฉันคือการผสมผสาน การพบปะและการแบ่งปัน
มันสร้างเคมีที่แปลกประหลาดที่ทำให้เราเติบโตในทุกวัย
มีรอยยิ้มในทุกภาษาและความแตกต่างที่หายไป
ฉันได้เห็นชีวิตที่สวยงามและสงบสุข แต่ฉันก็ได้เห็นความว่างเปล่าตรงข้ามด้วย

ทั้งหมดของฉันคือเมืองใหญ่ ฉันเดินเล่นในปริศนาของมัน
บางครั้งฉันก็หลงทางและในทุกความผิดพลาดฉันก็เดินเล่น
ฉันเลือกมันมานานแล้วว่าเป็นสนามเด็กเล่นที่ดีที่สุด
เพื่อพูดคุยกับมันบางครั้งฉันยอมรับว่าฉันพยายามที่จะหลงทางในนั้นเล็กน้อย
ทั้งหมดของฉันคือเมืองใหญ่ มันจับฉันตั้งแต่เด็ก
ฉันรู้จักมันดีเกินไป ฉันวิจารณ์มันและฉันก็ยกย่องมัน
ฉันพูดกับมันอย่างเป็นกันเองมานานแม้ว่ามันจะไม่เคยเปิดเผยตัวเอง

ฉันพยายามที่จะทำให้มันเชื่อง แต่มันคือมันที่จับฉันในใยของมัน
มันเลี้ยงฉัน มันสอนฉัน มันมอบความเมามายของมันให้ฉัน
มันเกือบจะเห็นฉันล้มลงและดึงฉันกลับมาได้ทันเวลา
และเมื่อคืนของมันมอบยางมะตอยเป็นขอบฟ้าเดียวและเดียว
มันเปิดเผยตัวเองเป็นคำนำของแรงบันดาลใจทั้งหมดของฉัน
และวันนี้อีกครั้งเมื่อฉันกลับบ้านคนเดียวและดึกมาก
เมื่อเมืองใหญ่สวมเสื้อกันฝนสีดำหนาของมัน
ฉันชอบที่มันรั้งฉันไว้ มันมองฉันในตา
มันรู้ว่าฉันยอมแพ้และฉันกลับไปหลงทางในนั้นเล็กน้อย

บรรทัดแรกของฉันคือเสียงโห่ร้องที่นุ่มนวลและถาวร
เสียงกระซิบที่คุ้นเคยเหมือนข่าวลือที่น่าปลอบใจ
มันคือพายุหมุนของเสียงและแสงสะท้อน
มันคือการเคลื่อนไหว ดนตรี เสียงหัวเราะและความสุขของประชาชน
บรรทัดที่สองของฉันคือความเงียบและความเศร้าของตรอกที่ตายแล้ว
มันคือความเศร้าอยู่หลังกำแพงและการแยกตัวอยู่หลังประตู
มันคือความยากจนที่เปิดเผยและความทุกข์ที่เข้าถึงได้ง่าย
เผชิญกับกลิ่นของการเน่าเปื่อยและขยะจากความเกินของเรา
บรรทัดที่สามของฉันคือดินแดนแห่งประสบการณ์ ห้องปฏิบัติการ
สำหรับความก้าวหน้าและอันตรายที่อนาคตจะนำเสนอ
มันคือการครองราชย์ของความขัดแย้งที่ทำให้สังคมของเราสั่นคลอน
ที่บังคับให้เราอยู่คนเดียว ที่สอนให้เราอยู่ร่วมกัน

ทั้งหมดของฉันคือเมืองใหญ่ ฉันเดินเล่นในปริศนาของมัน
บางครั้งฉันก็หลงทางและในทุกความผิดพลาดฉันก็เดินเล่น
ฉันเลือกมันมานานแล้วว่าเป็นสนามเด็กเล่นที่ดีที่สุด
เพื่อพูดคุยกับมันบางครั้งฉันยอมรับว่าฉันพยายามที่จะหลงทางในนั้นเล็กน้อย
ทั้งหมดของฉันคือเมืองใหญ่ มันจับฉันด้วยประสาทสัมผัสทั้งห้า
โดยให้รหัสของมัน มันขโมยความไร้เดียงสาของฉัน
แต่มันปลุกฉัน ตื่นฉัน เปิดเผยฉันโดยให้ที่พักพิง
ฉันยังคงประหลาดใจและมีความสุขกับมันและผู้อยู่อาศัยทั้งหมดของมัน
มันสอนฉัน มันพิชิตฉัน มันมอบความบ้าคลั่งของมันให้ฉัน
ฉันรู้ว่ามันไม่สวยตลอดเวลา แต่ฉันก็ยังพบว่ามันสวยมาก
และเมื่อฉันข้ามวันและคืนของมันโดยไม่มีการเปลี่ยนแปลง
มันเปิดเผยตัวเองเป็นคำนำของแรงบันดาลใจทั้งหมดของฉัน
และวันนี้อีกครั้งเมื่อฉันกลับบ้านคนเดียวและดึกมาก
เมื่อเมืองใหญ่สวมเสื้อกันฝนสีดำหนาของมัน
ฉันชอบที่มันรั้งฉันไว้ มันมองฉันในตา
มันรู้ว่าฉันยอมแพ้และฉันกลับไปหลงทางในนั้นเล็กน้อย

ถึงตาคุณแล้ว เมืองใหญ่ คุณจะค้นพบปริศนา
คุณจะปล่อยให้ตัวเองประหลาดใจโดยไม่ต้องหาทางหลบเลี่ยง
คุณจะรักมัน เกลียดมัน และเหมือนที่ฉันรู้จักเกมนี้ดี
ฉันจะกลัวเมื่อคุณเลือกที่จะหลงทางในนั้นเล็กน้อย

CONSULTER LES PAROLES ORIGINALES