เรื่องราวของเราเริ่มต้นขึ้น
ในตอนท้ายของชีวิตของเจนนี่ผู้ยากจน
หยุดทำงานเหมือนบิ๊กเบน
สกรีชที่รัก เด็กชายที่รัก เขาไปไหน?
เขาละลายหายไปในคืนที่มืดมิด
เหมือนกับหิมะ

แพทริก เพื่อน ให้ฉันเข้าไปหน่อย เปิดประตูที
ฉันคิดว่าฉันทำพลาด แพทริก
พลาดจริงๆ เพื่อน ฉันไม่แน่ใจ
ฉันบ้าคลั่ง
ทิ้งผู้หญิงคนนี้นอนนิ่งอยู่บนพื้น
ฉันคิดว่าฉันฆ่าเธอ แพทริก มาเถอะเพื่อน
ฉันเคาะประตูไม่ไหวแล้ว
แต่สกรีชยังคงเคาะต่อไป
จนข้อนิ้วของเขาเจ็บ
แต่ไม่มีวี่แววของแพทริก
ที่บ้านเลขที่ 54 ไม่มีที่หลบภัยสำหรับวายร้ายของเรา
เพราะมือที่ขมขื่นของโชคชะตา
มีบางสิ่งที่ชั่วร้ายกว่ารออยู่
ที่กำลังรอคอย

ฮัลโหล? ที่รัก คุณอยู่ไหม?
เปล่า ไม่มีอะไรจริงๆ ฉันแค่เหนื่อยนิดหน่อย
ฟังนะ ฉันขอไปหาคุณได้ไหม
สักครู่?
ฉันคิดถึงคุณจริงๆ ที่รัก
คุณหมายความว่าไงว่าคุณยุ่ง?
คุณนังตัวเมีย ให้ตายเถอะ

เสียงไซเรนดังเข้ามาใกล้
เหมือนบันชีในยามค่ำคืน
เสียงกรีดร้องของความยุติธรรม
เหมือนมีดที่คมที่สุด
แต่สกรีชไม่เคยเป็นคนที่จะหนี
ไม่เคยพลาดการต่อสู้
มือข้างหนึ่งจับดาบของเขา
เขาหันไปเผชิญหน้ากับแสงสีฟ้า
"มาเลย ไอ้พวกเวร
มาสู้กันเถอะ
ฉันคือสกรีช ฉันเป็นเจ้านายที่นี่
ฉันคือผู้ทำลายล้างมนุษย์
คุณคิดว่าเครื่องแบบที่คุณใส่หมายความว่า
คุณเป็นเจ้าของถนนเหล่านี้
แต่ถนนเหล่านี้เป็นของฉัน
และพวกเขาเรียกฉันว่าสกรีช"
ริชาร์ดเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจ สูง 6 ฟุต 3 นิ้ว
ทำงานกะกลางคืนในลอนดอน
สิ่งที่เขาไม่คิดว่าจะเห็น
คือเด็กชายวิ่งเข้ามาหาเขา
เหมือนสัตว์ที่ถูกครอบงำ
ไม่มีเวลาลังเล
เขายิงกระสุนสี่นัดเข้าที่หน้าอกของสกรีช

เรื่องราวของเราจบลงที่จุดเริ่มต้น
สกรีชหนุ่มและเจนนี่ผู้ยากจน
นอนห่างกันเพียงถนนเดียว
เจ้าหน้าที่ตำรวจที่สั่นคลอน โดยเด็กชายที่เขาอ้างว่า
สองร่างนอนนิ่งไร้ชีวิต
และมันน่าเสียดาย มันน่าเสียดาย

VIEW ORIGINAL LYRICS