เลยขอบฟ้าของสถานที่ที่เราอาศัยอยู่เมื่อเรายังเด็ก
ในโลกของแม่เหล็กและปาฏิหาริย์
ความคิดของเราไร้ขอบเขตและไม่มีขอบเขต
เสียงระฆังแบ่งแยกได้เริ่มต้นขึ้น

ตามถนนยาวๆ และลงไปที่ทางเดิน
พวกเขายังพบกันที่นั่นที่ทางตัดหรือไม่

มีวงดนตรีขรุขระที่ตามรอยเท้าของเรา
วิ่งก่อนที่เวลาจะเอาความฝันของเราไป
ทิ้งสิ่งมีชีวิตขนาดเล็กๆ ที่พยายามผูกเราไว้กับพื้นดิน
สู่ชีวิตที่ถูกกินด้วยการสลายตัวที่ช้า

หญ้ามันเขียวขึ้น
แสงสว่างขึ้น
มีเพื่อนๆ ร surrounds
คืนที่ทำให้ตื่นตาตื่นใจ

มองไปที่เหล่าเพลิงที่ยังคงเปล่งประกายอยู่เบื้องหลังเรา
สู่ภาพระยะทางของความเขียวที่อยู่ทางฝั่งตรงข้าม
ขั้นตอนที่เดินไปข้างหน้าแต่กลับมาเดินหลับอีกครั้ง
ถูกดึงดูดโดยแรงบางอย่างภายใน

ที่ระดับความสูงที่สูงขึ้นพร้อมธงที่ปลิว
เราได้ถึงความสูงที่มึนงงของโลกที่เราฝันถึง

ถูกกักขังตลอดไปด้วยความปรารถนาและความทะเยอทะยาน
ยังมีความหิวที่ยังไม่ได้รับการตอบสนอง
ตาที่เหนื่อยล้าของเรายังคงมองไปที่ขอบฟ้า
แม้ว่าเราจะเดินทางมาทางนี้หลายครั้ง

หญ้ามันเขียวขึ้น
แสงสว่างขึ้น
รสชาติหวานขึ้น
คืนที่ทำให้ตื่นตาตื่นใจ
มีเพื่อนๆ ร surrounds
เมฆหมอกที่เริ่มสว่าง
น้ำที่ไหล
แม่น้ำที่ไม่มีที่สิ้นสุด

ตลอดไปและตลอดไป

VIEW ORIGINAL LYRICS