Πάνω στο δώδεκα κι οι δυο του ρολογιού οι δείχτες,
ακόμα κι ας μη χωρίσουμε, στην άλλη τη γωνιά.
Ασίγαστη η συζήτηση διώχνει την παγωνιά,
Πως με φοβίζει η μοναξιά μετά τις καληνύχτες.

Κάθε πρωί μας παίρνουνε κι έναν ακόμα φίλο
απ' τις χιλιάδες που ως χτες βαδίζαμε μαζί.
Άραγε ποιος σκοτώθηκε, ποιος έφυγε, ποιος ζει,
ποιος θα 'ναι απ' όλους το κατοπινό να πέσει φύλλο

Ψίθυροι τα τραγούδια μας μένουν στα χείλη αρμύρα
χάμω στις πλάκες πέτρωσε βημάτων ο αχός.
Όμως δεν ονειρεύεται κανείς μας μοναχός,
με την κλεμμένη μας ζωή αλλάζουμε τη μοίρα.