Τον νώτον μου έδωκα εις μάστιγας
Τας δε σιαγόνας μου εις ραπίσματα
Το δε πρόσωπόν μου ουκ απέστρεψα
Από αισχύνης εμπτυσμάτων, και Κύριος
Κύριος βοηθός μου εγενήθη

Πρέπει να μάθεις να προσεύχεσαι
Γιατί κάποια στιγμή θα βρεθείς στον ελαιώνα της αγωνίας σου
Και τότε μόνο άγγελος θα μπορεί να σε ενισχύσει
Βλέπεις πόσοι χάνονται τριγύρω
Δεν ξέρουν να προσεύχονται

Και προελθών μικρόν
Έπεσεν επί πρόσωπον αυτού προσευχόμενος και λέγων
Πάτερ μου, ει δυνατόν εστι, παρελθέτω απ᾿ εμού το ποτήριον τούτο
Πλην ουχ ως εγώ θέλω, αλλ᾽ ως συ

Και οι γέρικες Ελιές σεβάστηκαν τα λόγια του και δάκρυσαν
Κι ο Γέροντας δάκρυσε μαζί τους και έλαμψε
Μα το φως του προέρχονταν απ᾽ τους αιώνες που πέρασαν
Και θα τον συνοδεύει σ᾽ αυτούς που θα ᾿ρθουν

Η Γη και η άκανθα του ήλιου, δάκρυσαν
Πως ο αόρατος καταδικάζεται
Ο απαθής πως πάσχει
Και πως πεθαίνει ο Αθάνατος
Ενταφιάζεται και δεν αγανακτεί
Κι η μητέρα του δάκρυσε
Αγάπη μου, καρδούλα μου, μαζί σου να πεθάνω

Πως πεθαίνει ο Αθάνατος