Zwiedźmy kosmosy (z wiedźmy kosmosy)
Powiedzmy dosyć orbicie ziemskiej
W podróż wyruszmy (niech próżny nie próżni)
By w próżni zasiać nicości klęskę

Zostaw powietrze (niech nic już nie trze)
Przestań oddychać (nabrzmiewa cisza)
Oswobódź niepewność ze słowa chyba
Fraszki i treny z wątroby jednoryba

Odbierz oliwie jej sprawiedliwość
Dziąsłom ich tkliwość a zębom wrażliwość
Wykonaj znak szóstym palcem u dłoni
I wetknij go w głąb trzeciej ze skroni
To boli

I niech nie stroni twa prawica od księżyca
Ale od słońca
Unikaj gorąca i światła
Bo tła świata to pułapka w pół matka
Tych co zawiedli w oburącz przypadkach

Zamieszaj w pamięci niech przeszłość nie nęci
Owoce głogu z czasów połogu
Włóż w usta i przekręć swe gusta
Jednoczas w każdą ze stron jako rzecze Ci On

I czas właściwy poznasz rzeczy same się dziać zaczną
Sny których jasność porazi cię splendorem
Zgniły zapach unoszący się nad twym łożem
Robactwo toczyć będzie się u twego wezgłowia

Wylęgnie się na twarzy spod trzeciego oka
A kiedy spać będziesz to skradnie ci oddech
Głosy w głowie podłe kule świetlne na jawie
Niemowlę patrzące z wielkim zaufaniem

Kobieta o długich włosach zwąca się płodną
Dziwny zew z gwiazd one przekażą ci mądrość

Rozszarpie cię noc na Eonów blade wstęgi
I niech bogom będą dzięki za ten przeraźliwy ból
Rozstąpią się potęgi nieboskłonu czerni
Więc przyjmij jego hostię to sakrament głębi
Teraz możesz kroczyć po tęsknoty ścieżkach
I tkać zasłony mroku w których
Tragikosmos mieszka

Zwiedźmy kosmosy (z wiedźmy kosmosy)
By uszyć na nowo czas i wymiary
Usłyszmy głosy (w tym swój plugawy)
By samemu nocą nawiedzać koszmary

Zwiedźmy kosmosy (z wiedźmy kosmosy)
O szóstej szesnaście (do rana nie zaśniesz)
Warz i ugotuj magiczną strawę
Waż się i gotuj na wyprawę w nieznane