ความอับอายแก่เจ้า ผู้ที่สอนข้าครั้งแรกถึงการทรยศ
และด้วยความสยองและความโกรธ ทำให้ข้าสูญเสียสติ
และด้วยความสยองและความโกรธ ทำให้ข้าสูญเสียสติ

ความอับอายแก่เจ้า หญิงที่มีดวงตาเศร้า ผู้ที่ความรักอันร้ายกาจ
ได้ฝังฤดูใบไม้ผลิและวันสวยงามของข้าในความมืด
ได้ฝังฤดูใบไม้ผลิและวันสวยงามของข้าในความมืด

เป็นเสียงของเจ้า เป็นรอยยิ้มของเจ้า เป็นสายตาที่ทำให้เสื่อมทรามของเจ้า
ที่สอนข้าให้สาปแช่งแม้กระทั่งเงาของความสุข
ที่สอนข้าให้สาปแช่งแม้กระทั่งเงาของความสุข

เป็นความเยาว์วัยของเจ้า เป็นเสน่ห์ของเจ้า ที่ทำให้ข้าสิ้นหวัง
และถ้าข้าสงสัยในน้ำตา ก็เพราะข้าเห็นเจ้าร้องไห้
และถ้าข้าสงสัยในน้ำตา ก็เพราะข้าเห็นเจ้าร้องไห้

ความอับอายแก่เจ้า ข้ายังเป็นเด็กที่ไร้เดียงสา
เหมือนดอกไม้ในยามรุ่งอรุณ หัวใจของข้าเปิดออกเมื่อรักเจ้า
เหมือนดอกไม้ในยามรุ่งอรุณ หัวใจของข้าเปิดออกเมื่อรักเจ้า

แน่นอน หัวใจนี้ที่ไร้การป้องกัน สามารถถูกหลอกได้ง่าย
แต่การปล่อยให้มันยังคงความไร้เดียงสานั้นง่ายยิ่งกว่า
แต่การปล่อยให้มันยังคงความไร้เดียงสานั้นง่ายยิ่งกว่า

ความอับอายแก่เจ้า ผู้ที่เป็นแม่ของความเจ็บปวดครั้งแรกของข้า
และเจ้าทำให้จากเปลือกตาของข้า น้ำตาไหลออกมา
และเจ้าทำให้จากเปลือกตาของข้า น้ำตาไหลออกมา

มันไหลออกมาแน่นอน และไม่มีอะไรจะหยุดมันได้
มันออกมาจากบาดแผลที่ไม่มีวันหาย
มันออกมาจากบาดแผลที่ไม่มีวันหาย

แต่ในแหล่งน้ำขมนี้ อย่างน้อยข้าจะล้างตัว
และข้าหวังว่าจะทิ้งความทรงจำที่น่ารังเกียจของเจ้าไว้ที่นั่น
และข้าหวังว่าจะทิ้งความทรงจำที่น่ารังเกียจของเจ้าไว้ที่นั่น
และข้าหวังว่าจะทิ้งความทรงจำที่น่ารังเกียจของเจ้าไว้ที่นั่น

VIEW ORIGINAL LYRICS