สวมโบว์ให้แน่น, นางเงือก, ให้ลมมันพังไป
ทำลายกิ๊บโฟม
และให้ฉันตอกย้ำรอยยิ้มเหล็กให้เธอ
รอยยิ้มที่ทำให้หมอกจางหายไป

และฉันรู้ว่าในท่ามกลางความเลวร้าย เราจะเจอแก้วที่ตกลงมา
ฉันจะเดินเท้าเปล่าและเธอจะเปลือยกาย
ตามจังหวะของความรักจากกลองเสียงแหบ
ที่พระจันทร์จะตี

เราจะปีนขึ้นไปบนยอดของดวงอาทิตย์เดือนมกราคมนี้
และทำรังในกิ่งก้านของมัน
และที่นั่นเราจะหัวเราะดูว่าแต่ละนาที
ถูกคลื่นกลืนกินไป

เมื่อเสียงปืนใหญ่ดังก้องในอ้อมแขนของฉัน
ฉันจะหลงทางในเนินทรายของเธอ
ทิ้งทุกอย่างไว้, เผาบัลลังก์
ที่ความสงสัยครองราชย์

และอาบน้ำในดวงตาของฉัน, ให้ทะเลมันพังไป
ที่ต้องการโยกเธอตามใจชอบ
ถ้าเราไม่ใช่ใคร ไม่มีใครจะพบเรา
และถ้าทะเลต้องการโรยเกลือบนบาดแผล
มันจะเจอแต่กุญแจล็อค
และรอยแผลเป็นของความเหงา

หยิบยางสนมาเพื่อทาตัวเราช้าๆ
เผื่อว่าลมแรงจะกลับมาอีก
และในขณะนั้น, ในช่องว่างที่เวลาทิ้งไว้ให้เรา
ปล่อยให้ผมของเธอบินไป

ถ้าความบ้าคลั่งของเรามีเมฆดำกลับมา
มันจะจับเราหน้าต่อหน้า
และแขนต่อแขน, ยิ่งโดดเดี่ยวมากขึ้น
ท่ามกลางผู้คน

และอาบน้ำในดวงตาของฉัน, ให้ทะเลมันพังไป
ที่ต้องการโยกเธอตามใจชอบ
ถ้าเราไม่ใช่ใคร ไม่มีใครจะพบเรา
และถ้าทะเลต้องการโรยเกลือบนบาดแผล
มันจะเจอแต่กุญแจล็อค
และรอยแผลเป็นของความเหงา

และอาบน้ำในดวงตาของฉัน, ให้ทะเลมันพังไป
ที่ต้องการโยกเธอตามใจชอบ
ถ้าเราไม่ใช่ใคร ไม่มีใครจะพบเรา
และถ้าทะเลต้องการโรยเกลือบนบาดแผล
มันจะเจอแต่กุญแจล็อค
และรอยแผลเป็น

VIEW ORIGINAL LYRICS