ਕੁਦਰਤ ਨੇ ਖੇਲ ਰਚਾਯਾ ਸੀ
ਜਦ ਆਪਣਾ ਮੇਲ ਕਰਾਯਾ ਸੀ
ਕੁਦਰਤ ਨੇ ਖੇਲ ਰਚਾਯਾ ਸੀ
ਜਦ ਆਪਣਾ ਮੇਲ ਕਰਾਯਾ ਸੀ
ਬਿਜਲੀ ਦਿਲ ਮੇਰੇ ਤੇ ਵੜ ਗਯੀ ਸੀ
ਕੁਛ ਹੋਯਾ ਸੀ ਦਿਲ ਦਾਰ ਮੇਨੂ
ਮੇਨੂ ਪ੍ਯਾਰ ਤਾ ਉਦੋ ਹੀ ਹੋ ਗਯਾ ਸੀ
ਜਦ ਵੇਖਿਯਾ ਪਿਹਲੀ ਵਾਰ ਤੈਨੂੰ
ਮੇਨੂ ਪ੍ਯਾਰ ਤਾ ਉਦੋ ਹੀ ਹੋ ਗਯਾ ਸੀ
ਜਦ ਵੇਖਿਯਾ ਪਿਹਲੀ ਵਾਰ ਤੈਨੂੰ

ਅੱਖੀਆ ਚੋ ਬੋਲਾਂ ਗੱਲ ਦਿਲ ਦੀ ਖੋਲਾਂ
ਤੂ ਰੁੱਸ ਨਾ ਜਾਵੇ ਇਸੇ ਲਯੀ ਡੋਲਾ
ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੀ ਛਿਡ ਦੀ ਤਾਰ ਰਹੀ
ਮੇਨੂ ਮੇਰੀ ਨਾ ਹੁਣ ਸਾਰ ਰਹੀ
ਚੰਨ ਵੇਖੇ ਜਿਵੇਂ ਚਾਕੋਰ ਕੋਈ
ਉਂਜ ਵੇਖਾ ਮੈ ਇਕਸਾਰ ਤੈਨੂੰ
ਮੇਨੂ ਪ੍ਯਾਰ ਤਾ ਉਦੋ ਹੀ ਹੋ ਗਯਾ ਸੀ
ਜਦ ਵੇਖਿਯਾ ਪਿਹਲੀ ਵਾਰ ਤੈਨੂੰ
ਮੇਨੂ ਪ੍ਯਾਰ ਤਾ ਉਦੋ ਹੀ ਹੋ ਗਯਾ ਸੀ
ਜਦ ਵੇਖਿਯਾ ਪਿਹਲੀ ਵਾਰ ਤੈਨੂੰ
ਪਿਹਲਾ ਸੀ ਕਖ ਦਾ
ਹੁਣ ਹੋ ਗਯਾ ਲਖ ਦਾ
ਜੋ ਪਯੀ ਸਾਡੇ ਤੇ
ਹੈ ਸ਼ੁਕਰ ਓ ਅੱਖ ਦਾ
ਤੇਰੇ ਇਸ਼੍ਕ਼ ਚ ਮੈ ਕੁਛ ਕਰ ਜਾਵਾਂ
ਲਗ ਸੀਨੇ ਤੇਰੇ ਮਰ ਜਾਵਾਂ
ਹੁਣ ਆਸ਼ਿਕ਼ਾ ਵਿਚ ਹੈ ਨਾਮ ਮੇਰਾ
ਨਾ ਛੱਡਯਾ ਦੁਨਿਯਾ ਦਾਰ ਮੇਨੂ
ਮੇਨੂ ਪ੍ਯਾਰ ਤਾ ਉਦੋ ਹੀ ਹੋ ਗਯਾ ਸੀ
ਜਦ ਵੇਖਿਯਾ ਪਿਹਲੀ ਵਾਰ ਤੈਨੂੰ
ਮੇਨੂ ਪ੍ਯਾਰ ਤਾ ਉਦੋ ਹੀ ਹੋ ਗਯਾ ਸੀ
ਜਦ ਵੇਖਿਯਾ ਪਿਹਲੀ ਵਾਰ ਤੈਨੂੰ

ਖੋਰੇ ਕਿ ਗੱਲ ਸੀ
ਜੋ ਗੁਜ਼ਰੇ ਪਲ ਸੀ
ਅਸੀ ਸੋਚ ਕੇ ਹਾਰੇ
ਨਾ ਨਿਕਲੇ ਹਲ ਸੀ
ਕਿੰਜ ਸ਼ਕਸ ਕੋਈ ਆਪਣਾ ਲਗ ਸਕਦਾ
ਕਿੰਜ ਭੁਲ ਏ ਸਾਰਾ ਜਗ ਸਕਦਾ
ਤਕ਼ਦੀਰ ਬਦਲ ਗਯੀ ਕੈਲੇਯ ਦੀ
ਮਿਲਾ ਖੁਸ਼ੀਯਾਨ ਦਾ ਭੰਡਾਰ ਮੈਨੂ
ਮੈਨੂ ਪ੍ਯਾਰ ਤਾ ਉਦੋ ਹੀ ਹੋ ਗਯਾ ਸੀ
ਜਦ ਵੇਖਿਯਾ ਪਿਹਲੀ ਵਾਰ ਤੈਨੂੰ

ਮੇਨੂ ਪ੍ਯਾਰ ਤਾ ਉਦੋ ਹੀ ਹੋ ਗਯਾ ਸੀ
ਜਦ ਵੇਖਿਯਾ ਪਿਹਲੀ ਵਾਰ ਤੈਨੂੰ