Τριανταφυλλιά παρθενική, μονάχα ένα Ρόδο
Στην αγκαλιά Σου μητρικά Σε βλέπω να κρατείς,
Τα φύλλα σου συμπλέκουσα με τον ανθό Σου μόνο
Γλυκά τα ροδοπέταλα σαν μάννα να φιλείς.
Η ρίζα Σου η γήινη, Φυτό μου, Σ' ερωτώ
Πες μου πώς εζωντάνεψε δίχως δροσοσταλίδα
Και πώς ανθός ανέθαλλε, κλαδί Σου το φτωχό,
Κι έγινε Ρόδο ο ανθός, λευκό, χωρίς κηλίδα

Κι ακόμα πες μου, ολόχαρη, γλυκειά Τριανταφυλλιά
Το Ρόδο σου τ'αχώρητο σε γη και ουρανό,
Πώς βάσταξαν τα χέρια Σου, τ'αδύνατα κλαδιά
Που θεία η Τέχνη τα'πλεξε θρόνο χερουβικό
Χλωμέ διαβάτη! άρχισε να λέει το Φυτό:
Στάσου εδώ ευλαβικά, και θρόισαν τα φύλλα
Χωρίς νοτίδα ήμουνα ένα ραβδί σεμνό
Κι ένιωσα ξάφνου στα κλαδιά θεία ανατριχίλα.

Μια αύρα απ' τον ουρανό με κύκλωσε γλυκειά
Κι Αρχάγγελου σαν ν'άκουσα φτερούγισμα γοργό
Και μια ηχώ επέρασε μέσ'από τα κλαδιά
Σφυρίζοντας μου έλεγε: Χαίρε Αγνό Φυτό!
Κι εγώ, από ταπείνωση, κοκκίνησα, βαθειά
Και το κλαδί μου έγειρα σαν υποτακτική
Και βρέθηκα πολύχαρη Σεμνή Τριανταφυλλιά
Μ' ένα μπουμπούκι χαρωπός απάνω στην κορφή.

Χλωμέ διαβάτη!τι ζητάς ανέκφραστα να πω
Με πίστη το μυστήριο σεβάσου το βαθειά.
Προσκύνα το Αμάραντο το Ρόδο μου Χριστό
Κι εμένα τη Μητέρα Του, την Τριανταφυλλιά"