Η πιο καλή γειτόνισσα, Η Παναγιά η Χρυσοζώνισσα
Στο τόσο δα σπιτάκι της κλεισμένη
Όποτε πας θα' ν' πάντα να προσμένει
Όποτε πας θα' ν' πάντα μέσα να προσμένει
Να της ανοίξεις την καρδιά σου, Τη λύπη να της πεις και τη χαρά σου
Κι απ' το παλιό της πίσω το μανουάλι
Να γνέφει ναι με το κεφάλι

Ένα την έχει μοναχά πάντα στεναχωρήσει
που δεν μπορεί ένα καφεδάκι να σου ψήσει

Και τις ζεστές του Αυγούστου νύχτες
Που δε λέει να πάρει τ αγεράκι
Βγαίνει κι Αυτή με μια καρέκλα στο σοκάκι
Και τα κουτσομπολιά των άλλων τα τρελά
Τ' ακούει κρυφά-κρυφά γελά
Ώσπου με το άντε για ύπνο πια κι είν' ώρα περασμένη
Σηκώνεται η Παναγιά
Και παίρνει την καρέκλα της και μπαίνει"