Ώρεσ συλλογισμού πικρέσ ειν' όλα μάταια όμωσ
Ακόμα χθεσ ήταν πρωί κι είπα να ξεκινήσω
Ήταν πρωί όλ' η ζωή κι ήταν εμπρόσ ο δρόμοσ
Να σήμερα που βράδιασε κι έμεινα τόσο πίσω

Ούτε και που τραγούδησα το θρίαμβο μου στην αυγή
Ούτε το μεσημεριανό τραγούδι του καμάτου
Τώρα απομένει ένασ σκοπόσ που πάει κι αυτόσ να βγει
Με το ξαλάφρωμα κάποιου θανάτου

Μοίρα των ποιητών χαρά και δυστυχία μαζί
Τον δρόμο σου έχω πάρει
Ειν' πιο καλά χίλιεσ φορέσ έτσι κανείσ να ζει
Σαν όνειρο μεσ στην αυγή σαν ίσκιοσ στο φεγγάρι

Και συ ψυχή που χάθηκεσ στην πιο βαθιά σιωπή
Ένα φθινόπωρο περνά απ' τη ζωή που τρέχει
Μα είναι στο βράδυ μια φωνή που πάντα κάτι θα σου πει
Και μεσ στο δάσοσ βρέχει