Μέσα στην ομίχλη των ματιών σου
Είδα κάποιο σάστισμα να σβήνει
Μου είπεσ ήταν κάποια σκοτοδίνη
Που δε σ' άφηνε τα μάτια μου να δεισ

Όχι ξέρω πωσ δε μου 'πεσ την αλήθεια
Κάτι θέλεισ να ζητήσεισ μα φοβάσαι
Ίσωσ έγινε συνήθεια να λυπάσαι
Αφού τίποτε ν' αλλάξεισ δεν μπορείσ

Μου ζητάσ να φτιάξω φιόγκουσ από πίκρεσ
Να τουσ πλέξω δένοντάσ τουσ δυνατά
Να μην μένουν άλλα λόγια μασ αλλά
Μόνο λέξεισ που να λένε την αλήθεια

Σου το κρύβω μα δεν είμαι δυνατόσ
Ίσωσ πιότερο ποτέ μη σε πικράνω
Μα θα ζω να πολεμώ ότι δε φτάνω
Κι ασ με λένε κάποιοι αδέξιο και μικρό