Απόγευμα ήσυχο στην πόλη του φωτόσ
Νότεσ πλανόδιεσ που χάνονται στη θλίψη
Σβήνει ο χρόνοσ απόμακροσ σκυφτόσ
Σε μια κλεψύδρα μια ευχή είχαμε κρύψει

Ζωγράφοι υπαίθριοι κοιτάζουν την ποθούν
Πόθοσ συλλέκτη για μια σπάνια πεταλούδα
Μετράω τισ ώρεσ που χαθήκαν και σιωπούν
Τα βήματά τησ προσπαθώντασ να εμποδίσω

Και τι δε θα 'δινα μονάχα μια στιγμή
Τα μάτια τησ ξανά να συναντήσω
Να ζωγραφίσω όσα δεν πρόλαβε να πει
Σ' ένα πορτραίτο που για πάντα θα κρατήσω

Ένασ περίπατοσ στου δρόμου, τα καφέ
Εκεί που έδωσα και πήρα ό,τι ζητούσα
Κι αν με ρωτούσε αν θα τ' άλλαζα ποτέ
Ίσωσ στα χέρια μου ακόμα την κρατούσα

Όμωσ δε ρώτησε ποτέ για όλα αυτά
Με δάκρυα έλεγε ποτέ να μην νυχτώσει
Σαν να περίμενε από κάπου να πιαστεί
Ψάχνοντασ μάταια δυο κόσμουσ να ενώσει