Roam, โทรศัพท์คือที่ที่ฉันอาศัยอยู่จนกว่าจะกลับบ้าน
และเมื่อกริ่งประตูดัง คุณบอกฉันว่าฉันมีกุญแจ
ฉันถามคุณว่าคุณรู้ได้อย่างไรว่าคือฉัน

ถนน, ไม่มีถนนที่ไม่มีทางเลี้ยว และถ้ามี
ถนนนั้นคงยาวเกินไป
สิ่งที่ทำให้เรายืนอยู่ในมุมมองนี้
คือมุมมองที่เราสามารถเป็นคนใหม่ได้

เจ้าของที่ดินพาฉันขึ้นไปในอากาศ
ฉันไป, ฉันไปที่ที่ฉันไม่กล้าไป
เจ้าของที่ดินแสดงให้ฉันเห็นดวงดาวข้างบน
ฉันไร้น้ำหนัก, ไร้น้ำหนักเมื่อเธออยู่ที่นั่น
และฉันจะไม่มีวันรู้, ไม่มีวันรู้ว่ากวีที่หิวโหยหมายถึงอะไร
เพราะเมื่อฉันยากจน, มันคือคุณที่จ่ายค่าเช่าเสมอ

พื้นที่, ที่ของเธอคือที่ที่ฉันพบที่จอดรถของฉัน
และเมื่อฉันสูญเสียพื้นดิน, คุณรู้ว่าเธอคืนมันให้ฉัน
เธอกระซิบ "อย่าทำ, แค่เป็น"

เจ้าของที่ดินพาฉันขึ้นไปในอากาศ
ฉันไป, ฉันไปที่ที่ฉันไม่กล้าไป
เจ้าของที่ดินแสดงให้ฉันเห็นดวงดาวข้างบน
ฉันไร้น้ำหนัก, ไร้น้ำหนักเมื่อเธออยู่ที่นั่น
และฉันจะไม่มีวันรู้, ไม่มีวันรู้ว่ากวีที่หิวโหยหมายถึงอะไร
เพราะเมื่อฉันยากจน, มันคือคุณที่จ่ายค่าเช่าเสมอ

ทุกคลื่นที่ทำให้ฉันแตกสลาย
ทุกเพลงที่เขียนฉัน
ทุกรุ่งอรุณที่ปลุกฉัน
คือการพาฉันกลับบ้านหาคุณ, เห็นไหม

ทุกวิญญาณที่ทิ้งฉัน
ทุกหัวใจที่รักษาฉัน
คนแปลกหน้าที่ปกป้องฉัน
เพื่อพาฉันกลับมาหาคุณ

ทุกยาวิเศษ
ทุกอารมณ์เท็จ
ความภักดีที่ไม่เปลี่ยนแปลงของเรา
ต่อคำโกหกที่เรารู้ว่าเกือบจะเป็นจริง

ทุกความสับสนหวาน
ทุกภาพลวงตายิ่งใหญ่
ฉันจะชนะและเรียกมันว่าการแพ้
ถ้ารางวัลนั้นไม่ใช่สำหรับคุณ

VIEW ORIGINAL LYRICS