พ่อของฉันทำงานเป็นช่างก่อสร้างเสมอ
เขาเกลียดคนที่บ่น คนที่เงียบ และคนมองโลกในแง่ดี
เขามีเวลาน้อยเสมอสำหรับความรัก
และสิ่งอื่น ๆ ที่ถูกคิดค้นโดยคอมมิวนิสต์
ประกาศนียบัตรของเขาในฐานะช่างสำรวจแขวนอยู่ในห้องใต้หลังคามายี่สิบปี
ในตู้กระจกที่เต็มไปด้วยฝุ่น
และตอนเด็ก ๆ ฉันก็ฝันว่าจะมี
ตู้กระจกที่บอกว่าฉันทำอะไรได้บ้าง, เย เย

เขาอยากให้ฉันเรียน
สถาปัตยกรรม
หรือวิศวกรรม
แต่ฉันอยากเป็นนักดนตรี
ใช้เวลายามเย็นเล่นกีตาร์
ฉันจำได้ว่าวันหนึ่งเขาพาฉันไปคุย
เขาบอกว่า "ลูกไม่เข้าใจชีวิตเลย
เพราะมีเพียงคนที่ทำงานหนักเท่านั้น
ที่ได้รับสิทธิพิเศษในการมีจิตสำนึกที่สะอาด"

ใช่ แต่ฉันไม่เหมือนพ่อ
พ่อจะรู้ได้ยังไงว่าฉันจะเป็นอะไร
ใช่ แต่ฉันไม่เหมือนพ่อ-อ-อ
อย่าลืมเรื่องนี้เด็ดขาด

ฉันเหมือนพยานพระยะโฮวา
อนาคตของฉันมักจะมากดกริ่ง
และฉันไม่พยายามเปิดประตูเลย
เพียงเพื่อจะเป็นวิศวกรหรือสถาปนิก
ฉันอยากทำให้คนร้องไห้
และไม่มีใครซึ้งใจต่อหน้าก้อนอิฐ
เพราะบ้านก็แค่กล่อง
ที่คนหลบภัยเมื่อฝนตกข้างนอก
แล้ววันหนึ่งฉันก็ไปลอนดอน
เพื่อเรียนดนตรีที่มหาวิทยาลัย
และในช่วงปีนั้น ระหว่างการสอบ
ฉันคิดถึงคำพูดของพ่อบ่อย ๆ

ใช่ แต่ฉันไม่เหมือนพ่อ
พ่อจะรู้ได้ยังไงว่าฉันจะเป็นอะไร
ใช่ แต่ฉันไม่เหมือนพ่อ-อ-อ
อย่าลืมเรื่องนี้เด็ดขาด

และตอนนี้ฉันก็มีห้องใต้หลังคา
และกระดาษแผ่นหนึ่งในตู้กระจกที่สะอาด
และฉันไม่ได้เป็นสถาปนิกหรือวิศวกร
พ่อของฉันยอมรับชีวิตของฉันในบางวิธี
ฉันบอกเขาว่าฉันไม่เหมือนพ่อ
ฉันแตกต่าง ฉันดีกว่า
แต่เพลงก็แค่กล่อง
ที่คนหลบภัย
เมื่อฝนตกข้างนอก

VIEW ORIGINAL LYRICS