ดวงอาทิตย์แห่งนรก
จะทำอย่างไรให้ฉันยอมรับได้
วัยเยาว์ของแวร์เธอร์
สวนที่ไม่มีสีเขียว
มีจุดจบมากเกินไป
ฉันไม่เชื่อในโชคชะตาอีกต่อไป
ฉันรู้สึกถูกจำกัด
ในความรู้สึก
มีปีศาจของฉัน
แต่ช่วยฉันด้วย
เป็นพยานของฉัน
เป็นวันพรุ่งนี้ของฉัน
นกในตัวฉันตายแล้ว
มันไม่สามารถร้องเพลงได้อีกต่อไป
เราสองคนเป็นคำตรงข้าม
ลาก่อนความฝันที่ไม่สมหวัง
ไม่มีท่อนฮุค
ฉันไม่มีความกระตือรือร้นอีกต่อไป
ฉันเดินทางของฉัน
ฉันอยู่ใต้รถไฟ
แน่นอน
ความคิดมืดของฉัน
มันบ่อยมาก
จนฉันไม่มีเป้าหมาย
ไม่มีธนูในคันธนูของฉัน
ร้อยก้าวในสวน
ฉันปรับตัวเข้ากับความขัดแย้ง
อธิษฐานขอความเมตตา
ฉันไม่ทำสแลม
ฉันมีคำตำหนิมากเกินไป
ฉันมีความทุกข์มากเกินไป
การใช้ชีวิตเป็นทาส
และฉันรู้สึกโดดเดี่ยว และฉันรู้สึกสกปรก
ฉันแขวนตัวเองจากแท่นของฉัน
เพราะฉันรู้สึกน่าสมเพชมาก
เพราะฉันรู้สึกน่าสมเพชมาก
ฉันปิดคำพูดของฉัน
ฉันรู้สึกโง่
มันคือความเกลียดชังที่ฉันหว่าน
มันคือความยุ่งเหยิงเมื่อเรารักกัน
ฉันคิดว่าฉันอยู่ในภาพยนตร์
ที่ฉันสูญเสียเส้นเรื่อง
และเป็นผู้ชมในละครตลกของฉัน
ชีวิตของฉันผ่านไปจากแย่ไปแย่กว่า

VIEW ORIGINAL LYRICS