ผู้จัดพิมพ์เขียนจดหมาย เขียนว่า: "สวัสดีครับ
ผมเสียใจที่ต้องแจ้งให้คุณทราบว่าผมไม่ชอบหนังสือของคุณ
มันออกนอกลู่นอกทางไปหมด ทั้งเนื้อเรื่องทั้งหมด
เอาจริงๆ ใครคิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา? ขอโทษนะ ไม่

บทแรก: มีชายคนหนึ่งนั่งเล่นบองโก
และสวมธงสีดำ-ขาว-แดงเหมือนผ้าคลุม
บนอนุสรณ์สถานการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ที่ประตูบรันเดนบูร์ก
มันน่าขนลุกแค่ไหน? ลองนึกภาพดูสิ
และมีผู้หญิงคนหนึ่งใส่เลกกิ้งสีม่วงและผมเดรดล็อกสีเฮนนา
และถือป้ายที่วาดเองซึ่งต่อต้านตระกูลรอธไชลด์
เธอยิ้มให้เขา เธอตื่นเต้นที่มีคนเล่นบองโก
คุณช่วยบอกผมหน่อยได้ไหมว่าใครอยากอ่านเรื่องแบบนี้?

ใช่ เรื่องที่แย่ที่สุดชีวิตคงเขียนขึ้นเอง
แต่ที่นี่ไม่มีจุดเชื่อมโยงกับความเป็นจริงเลย
นี่คือวรรณกรรมขยะ นี่คือนิยายราคาถูก
มันสับสนจนไม่สามารถคิดขึ้นมาเองได้
คุณคงดื่มน้ำมันเคลือบมาแน่ๆ

บทที่สอง: ตัวละครทั้งสองอยู่ที่จัตุรัสวันที่ 18 มีนาคม
มีพ่อครัวคนหนึ่งยืนอยู่บนเวที โกรธมาก
ตะโกนว่าบัลลังก์ของซาตานอยู่ในพิพิธภัณฑ์
ไม่กี่วันต่อมาก็มีการบุกเข้าไปและก่อความวุ่นวาย
มีนาซีคนหนึ่งเข้ามาในภาพ เป็นครูประถม
และเขาก็เล่าอะไรบางอย่างเกี่ยวกับบริษัทจำกัด
สนธิสัญญาสันติภาพ ประชาธิปไตย และจักรวรรดิเยอรมัน
ผมไม่คิดว่าจะมีใครเข้าใจหนังสือเล่มนี้อีกแล้ว
และตอนจบ: นักบำบัดด้วยโฮมีโอพาธี บอกว่าทรัมป์อยู่ที่นั่น
จากนั้นทุกคนก็พุ่งขึ้นบันไดของรัฐสภาเยอรมัน
ตำรวจสามคนขวางทางไว้ การปฏิวัติสิ้นสุด
คุณช่วยบอกผมหน่อยได้ไหมว่าคุณคิดเรื่องบ้าๆ นี้ได้ยังไง?

ใช่ เรื่องที่แย่ที่สุดชีวิตคงเขียนขึ้นเอง
แต่ที่นี่ไม่มีจุดเชื่อมโยงกับความเป็นจริงเลย
นี่คือวรรณกรรมขยะ นี่คือนิยายราคาถูก
มันสับสนจนไม่สามารถคิดขึ้นมาเองได้
คุณคงดื่มน้ำมันเคลือบมาแน่ๆ"

เรียนผู้จัดพิมพ์ ผมเสียใจที่ต้องบอกว่ามีความเข้าใจผิด
ต้นฉบับนี้ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นนิยาย
ผมเองก็หวังว่าผมจะคิดเรื่องทั้งหมดนี้ขึ้นมาเอง
กรุณาส่งให้เพื่อนร่วมงานที่ดูแลหนังสือสารคดี

VIEW ORIGINAL LYRICS