ฉันเดินผ่านคืนฤดูร้อน
ตู้เพลงเล่นเบาๆ
เมื่อวานทุกอย่างไปเร็วเกินไป
วันนี้มันเคลื่อนไหวช้าเกินไป

ฉันไม่มีที่ให้หันไปแล้ว
ฉันไม่มีอะไรให้เผาแล้ว
ไม่รู้ว่าถ้าเจอเธอจะจูบหรือฆ่าเธอ
มันอาจจะไม่สำคัญกับเธออยู่ดี

เธอทิ้งฉันยืนร้องไห้ที่ประตู
ฉันไม่มีอะไรให้กลับไปแล้วตอนนี้
แสงในที่นี้แย่มาก
ทำให้ฉันปวดหัว

เสียงหัวเราะทั้งหมดทำให้ฉันเศร้า
ดวงดาวกลายเป็นสีแดงเชอร์รี่
ฉันกำลังดีดกีตาร์เกย์ของฉัน
สูบซิการ์ราคาถูก

วิญญาณของความรักเก่าของเราไม่หายไป
ดูเหมือนจะไม่หายไปในเร็วๆ นี้
เธอทิ้งฉันยืนร้องไห้ที่ประตู
ใต้พระจันทร์เที่ยงคืน

บางทีพวกเขาอาจจะจับฉันได้และบางทีพวกเขาอาจจะไม่
แต่ไม่ใช่คืนนี้และไม่ใช่ที่นี่
มีสิ่งที่ฉันสามารถพูดได้ แต่ฉันไม่พูด
ฉันรู้ว่าความเมตตาของพระเจ้าต้องอยู่ใกล้

ฉันนั่งรถไฟเที่ยงคืน
มีน้ำแข็งในเส้นเลือดของฉัน
ฉันคงบ้าถ้าฉันรับเธอกลับมา
มันจะขัดกับทุกกฎ

เธอทิ้งฉันยืนร้องไห้ที่ประตู
ทนทุกข์เหมือนคนโง่

เมื่อแสงสุดท้ายของวันลับไป
เพื่อนเอ๋ย เธอไม่แก่แล้ว

ฉันได้ยินเสียงระฆังโบสถ์ดังในลาน
ฉันสงสัยว่าพวกเขาดังเพื่อใคร?
ฉันรู้ว่าฉันไม่สามารถชนะได้
แต่หัวใจของฉันไม่ยอมแพ้

เมื่อคืนฉันเต้นรำกับคนแปลกหน้า
แต่เธอแค่ทำให้ฉันนึกถึงว่าเธอคือคนเดียว
เธอทิ้งฉันยืนร้องไห้ที่ประตู
ในดินแดนมืดของดวงอาทิตย์

ฉันกินเมื่อหิว ดื่มเมื่อแห้ง
และใช้ชีวิตอย่างตรงไปตรงมา
และแม้ว่าเนื้อจะหลุดจากหน้าฉัน
ฉันรู้ว่าจะมีใครสักคนที่ห่วงใย

มันมีความหมายมากเสมอ
แม้แต่การสัมผัสที่อ่อนโยนที่สุด
ฉันไม่เห็นว่าจะได้อะไรจากการอธิบายใดๆ
ไม่มีคำพูดใดที่ต้องพูด

เธอทิ้งฉันยืนร้องไห้ที่ประตู
บลูส์พันรอบหัวของฉัน

VIEW ORIGINAL LYRICS