داستان زندگیم از جایی شروع میشد کهههه ، زندگی به ما آرزو به دل موندن و یاد داد.
از بچگی پسری خجالتی بودم ، نه با خانواده فامیل هیچکس حرفم نمیشد.
بعضی وقتا تو خودم می رفتم ، که شاید من تو این خونه اضافیم.
گفتم شاید خاطر سنمِ ولشون کن ، گفتم بزرگتر میشم شاید این چیزا کم شه.
کم کم پیش رفت زندگی تا بزرگتر شدم ، اره بزرگتر شدم ولی بدتر شد.
اخلاقا تندتر شد ، رفتارا بدتر شد ، اینقدر اینطوری پیش رفت که دیگه اعصابم بگا رفت.
همش کاری میکردن که من عصبی شم ، میرفتم تو اتاقم در رو همه میبستم.
نزدیک سن 17 18 بودم فهمیدم ،‌ که اوضاع زندگیم خیلی خیلی خیطه.
روزا رو شب میکردم و شبا رو روز میکردم ، اینقدر همینطوری کنج اتاق لعنتی گذشت.
که یروز حس کردم داره یچیزی از تو میخوره ، این دل منو این مغزم منو.
یهو چشام و باز کردم دیدم چن سالی گذشته ، که همینطور افسرده کنج اتاقم.
گفتم میزنم از خونه بیرون تا بهتر شه ، ولی دیدم دارم خیابونی میشم.
کم کم الکل و سیگار و مواد اومد دسم ، دیدم تنها چیزی که آرومم می‌کنه همیناست.
تا روزی که پدرم به من می‌گفت اضافیم ، اومد به پام افتاد که پسر دیگه نخور.
دیدم که پشت سرم همه دارن حرف میزنن ، می‌گن پسرَ رو نگا بکن خیابونی شده.
مادرم بهم التماس میکرد که پسر برگرد خونه ، گفتم مادر غصه نخور که من برنمی‌گردم.

خلاصه زندگیم تو خیابون و کوچه گذشت ، با رفیقای ناوبی که من و از راه به در کردن.
ی مدتی زندگیم همین روال پیش رفت ، یروز دیدم که رو نیمکت از حال خرابی.
دارم میمیرم و نفسم بالا نمیاد ، همون لحظه بود که اون اومد.
اره ، لیلیم بود ، همون کسی که تو اون حال من عاشقش شدم.
وقتی حال دلم رو دید یکم دلداریم داد ، می‌گفت عیب نداره حال تنت درست میشه.
اونجا بود که تازه فک کردم که ی راه دارم ، که این تن داغونم رو برگردونم.
کسی رو نداشتم که کمک کنه بش چی بگم ، نمیدونستم چطور این حس لعنتی رو بش بگم.
یروز با خودم نشستم گفتم تهش میخواد چی شع ، گفتم با خودم که یا میری یا دیگه پوچع.
خلاصه یروز رفتم رو در رو بهش گفتم ، که دوست دارم و از این حرفای مزخرف.
اره میگی چرا گفتم از این حرفای مزخرف؟ ، اوکی پ به ادامش گوش بده.
اونجا که این حرفا رو بش گفتم ب دل نشست ، حس کردم زندگیم قرارع از این رو به اون رو بشه.
یه چند مدتی داشت همه چی خوب پیش می‌رفت ، که یروز اومد تو روم گفت دیگه باید برم.
گفتم کجا ، گفت اونجا که دیگه تو نیستی ، گفتم یعنی اینقدر برا تو من بد بودم.
لامصب انگار دلش پیش یکی دیگه بند بود ، گفتم چی شد تو که عاشق این مرد بودی.
گفت عاشقت بودم ولی دیگه من نیستم ، رد اشکام تو چشام هنوزم که هنوزه هست.
خودش اومد شد دلیل این خوب شدنم ، ولی (با رفتنش شد دلیل بد شدنم)خودش شد دلیل همه بد شدنم.ولی با رفتنش شد دلیل این بد شدنم
یروز دیدم کنار خیابون افتادم ، گفتم دیگه این دل شکسته دل نمیشه.
آخرین امیدم سوخت و رفت ، اونجا بود که من زندگی رو فهمیدم.
این دل دیگه هیچ وقت ،مث قبلا نمیشه ، غمای تو دلم هیچ وقت پاک نمیشه.