Nie mogę iść choć staram się
Śpiewam non stop choć nie słyszysz mnie
Nie mogę iść choć staram się
Śpiewam non stop choć nie słyszysz mnie

Nie słyszysz mnie choć mówię ciągle
Nie słyszysz mnie choć te wersy płodzę
Chcę iść gdzie świecą po prostu nie mogę
Podnoszę głowę a nie żyję wcale godniej
Otwieram oczy a wcale nie widzę lepiej
Otwieram usta a wcale nie mówię głośniej
Jak to jest że niby wiem a błądzę
Nawet po ścieżkach którymi co dzień chodzę
Czytam coraz więcej rozumiem coraz mniej
Coraz więcej pytań coraz więcej zwątpień
Im więcej czegoś chcę tym rzadziej to dostaję
Nie rozumiem nic z tego chyba coś przespałem

Nie mogę iść choć staram się
Śpiewam non stop choć nie słyszysz mnie
Nie mogę iść choć staram się
Śpiewam non stop choć nie słyszysz mnie

Pomiędzy wami walczę szukając swego miejsca
Swojego pokoju zwykłego przejścia
W stan ciszy i prostej gotowości
By mieć siły na to by znowu Boga prosić
Chcę być inny a jestem taki sam ciągle
Zamiast zająć się czymś nowym w historii ciągle błądzę
Pragnę czynić dobro a wywołuję smutek
Niby mam swój cel a ciągle się włóczę
Namiętnie szukam uczuć które gdzieś zgubiłem
Tych prostych emocji których znowu się uczę
Znowu wznoszę ręce dotykam tylko duszę
Kiedy chcę zawołać słyszę tylko echo puste

Nie mogę iść choć staram się
Śpiewam non stop choć nie słyszysz mnie
Nie mogę iść choć staram się
Śpiewam non stop choć nie słyszysz mnie

Nie mogę iść choć staram się
Śpiewam non stop choć nie słyszysz mnie
Nie mogę iść choć staram się
Śpiewam non stop choć nie słyszysz mnie