Mål kved Gumle
um gamle-æva.
Då rådde risar
heims-ringen.
Natti låg
nifs yvi land.
Inkje måne.
Inkje stjernur.
Norskin braga
um breide brè.
Dal og dokk
i duld drøymde.

Aldri uro
av ljose eimar.
Aldri sol
i sårt auga.
Ingin vokstr
i vide dalar
ingin os
av åre-eld.
Dag sov
daude-svevnen.
Rim kvitna
um rise-heimar.
Land låg i logn,
rike i ro.
Tidi stod.
Alt tagde.

Au! Au!
Øydest alder.
Au! Au!
Utid veks . . .

Alv vaks.
Æsir kom.
Sol vakna
dag vigdest.
Ned seig
Nivlheims-natt.
Oll var
rise-æva.

Sol seig,
sol steig
dag rådde
heims-ringen.
Tid tøygde
lange tankar,
meda mål
og råd og rekning.
Ufred! Ufred!
Ånd! Ånd!
Merk, ungdom,
skilje-ordi!
Alt av ånd
vill upp og fram.
Alt av troll
vil trygt sitja.

Jutull gjæse
i berg gøymdest
kraup i krå
lite kry.
Duld under stein
han dag banna
nytta natti
til nids verk.
Vår han døyvde
med vintergufsar.
Løyste fonn
og fælt fok.
Grov ned grendir
i aur og yre.
Velte stein,
stuva is.
Stogga, stengde
med mur og myrkr.

Høyr meg, unge
at hat de lærer!
Gjæse jøtun
må hjelp låne.
Lag halde
med lurvekryp.
Og av alle
øvst råder
svarte-vimsen
or svåvel-lande,
halte-fanden
med hestehoven
honom herre
me no må hylle
han rår
rise-rike.

Upp, vå'ar,
for jøtun-velde!
Ingin rise
i ro røyte,
fyrr av høge
loft-himil
soli raude
er ned rìvi
og alt roast
i ragnaròk!