สวัสดีความมืดมิด เพื่อนเก่าของฉัน
ฉันกลับมาพูดคุยกับเธออีกครั้ง
เพราะภาพนิมิตที่ค่อยๆ คืบคลาน
ทิ้งเมล็ดพันธุ์ไว้ขณะที่ฉันหลับ
และภาพนิมิตที่ถูกปลูกในสมองของฉัน
ยังคงอยู่
ภายในเสียงของความเงียบ

ในความฝันที่ไม่สงบ ฉันเดินคนเดียว
ตามถนนแคบที่ปูด้วยหิน
ใต้แสงสว่างของโคมไฟถนน
ฉันหันปกเสื้อเข้าหาความหนาวและชื้น
เมื่อดวงตาของฉันถูกแสงนีออนแทง
ที่แยกกลางคืน
และสัมผัสเสียงของความเงียบ

และในแสงสว่างที่เปลือยเปล่า ฉันเห็น
ผู้คนหมื่นคน อาจจะมากกว่านั้น
ผู้คนพูดคุยโดยไม่เอ่ยปาก
ผู้คนได้ยินโดยไม่ฟัง
ผู้คนเขียนเพลงที่เสียงไม่เคยแบ่งปัน
ไม่มีใครกล้า
รบกวนเสียงของความเงียบ

"คนโง่" ฉันพูด "พวกเธอไม่รู้
ความเงียบเติบโตเหมือนมะเร็ง
ฟังคำพูดของฉันที่ฉันอาจสอนเธอ
รับแขนของฉันที่ฉันอาจเอื้อมถึงเธอ"
แต่คำพูดของฉันเหมือนหยาดฝนที่เงียบงัน
และสะท้อนในบ่อน้ำของความเงียบ

และผู้คนก้มกราบและสวดมนต์
ต่อเทพเจ้านีออนที่พวกเขาสร้างขึ้น
และป้ายไฟกระพริบเตือน
ในคำที่มันกำลังก่อตัว

และป้ายไฟกล่าวว่า "คำของผู้พยากรณ์
ถูกเขียนบนกำแพงรถไฟใต้ดิน
และห้องเช่า
และกระซิบในเสียงของความเงียบ"

CONSULTER LES PAROLES ORIGINALES