สวัสดีความมืดมิด เพื่อนเก่าของฉัน
ฉันกลับมาพูดคุยกับเธออีกครั้ง
เพราะภาพนิมิตที่ค่อยๆ คืบคลาน
ทิ้งเมล็ดพันธุ์ไว้ขณะที่ฉันหลับ
และภาพนิมิตที่ถูกปลูกในสมองของฉัน
ยังคงอยู่
ภายในเสียงของความเงียบ

ในความฝันที่ไม่สงบ ฉันเดินคนเดียว
ถนนแคบๆ ที่ปูด้วยหินกรวด
ใต้แสงสว่างของโคมไฟถนน
ฉันหันปกเสื้อไปสู้กับความหนาวและชื้น
เมื่อดวงตาของฉันถูกแสงนีออนแทง
ที่แยกกลางคืนออก
และสัมผัสเสียงของความเงียบ

และในแสงสว่างที่เปลือยเปล่า ฉันเห็น
ผู้คนหมื่นคน หรืออาจจะมากกว่านั้น
ผู้คนพูดคุยโดยไม่เอ่ยปาก
ผู้คนได้ยินโดยไม่ฟัง
ผู้คนเขียนเพลงที่เสียงไม่เคยแบ่งปัน
และไม่มีใครกล้า
รบกวนเสียงของความเงียบ

"คนโง่" ฉันพูด "พวกเธอไม่รู้
ความเงียบเติบโตเหมือนมะเร็ง
ฟังคำพูดของฉันที่ฉันอาจสอนเธอ
รับแขนของฉันที่ฉันอาจเอื้อมถึงเธอ"
แต่คำพูดของฉันเหมือนหยาดฝนที่เงียบงันตกลง
และสะท้อน
ในบ่อน้ำของความเงียบ

และผู้คนก้มกราบและสวดมนต์
ต่อพระเจ้าที่พวกเขาสร้างขึ้นจากนีออน
และป้ายไฟกระพริบเตือน
ในคำที่มันกำลังก่อตัว
และป้ายไฟกล่าวว่า "คำของผู้พยากรณ์
ถูกเขียนบนกำแพงรถไฟใต้ดิน
และห้องเช่า"
และกระซิบในเสียงของความเงียบ

CONSULTER LES PAROLES ORIGINALES