Ό,τι κι αν κάνω δεν μπορώ το ξέρω δε σε πείθω
Με άλλα λόγια θα στο πω μ' έναν αρχαίο μύθο

Μια ιστορία ψεύτικη και λίγο ξεχασμένη
Και πάσα ομοιότητα είναι εξ'αρχήσ χαμένη

Για ένα ποντίκι που ήτανε στα χώματα κρυμμένο
Ποτέ δεν είδε ουρανό και πάντα πεινασμένο

Όλοσ ο κόσμοσ μια σταλιά μονάχα ένα χωράφι
Και όλεσ οι παρέεσ του ένα μικρό σινάφι

Στο σώμα αταξίδευτο και στην ψυχή χαμένο
Μεσ την καρδιά του μοναχό και πάντα φοβισμένο

Κατέβηκε ένασ αετόσ μια μέρα στο χωράφι
Η πείνα του αχόρταγη το ράμφοσ του ξυράφι

Τον έπιασε τον ποντικό του κόπηκε η μιλιά του
Και φύγαν προσ τον ουρανό τον πάει στη φωλιά του

Γυρίζει τότε ο ποντικόσ κοιτάζει προσ τα κάτω
Είδε βουνά και θάλασσα τον κόσμο πιο γεμάτο

Θεέ μου πόσα έχασα μ' αυτούσ που μπερδευόμουν
Ωραία είναι εδώ ψηλά εγώ γιατί σερνόμουν

Θέλω να μείνω πάντα εδώ εδώ θέλω να ζήσω
Τώρα που είδα ουρανό όλα θα τα ζητήσω

Τον κοίταξε ο αετόσ και του'πε θυμωμένα
Αν σ' ήθελε ο θεόσ ψηλά θα ήσουν σαν κι εμένα

Κι ο ποντικόσ του απάντησε πωσ είναι θέμα πλάνησ
Μ' αγάπη κι ανοιχτή καρδιά τον ουρανό τον φτάνεισ

Θα αναρωτιέσαι σίγουρα τι έγινε στο τέλοσ
Όμωσ αυτή η συζήτηση είναι ένα άλλο σκέλοσ

Κι αν λεσ πωσ δεν κατάλαβεσ και σου πουλάω φύκια
Εντάξει πλάκα έκανα μιλούσα για ποντίκια

Να ονειρεύεσαι ουρανούσ και να ζητάσ τουσ τρόπουσ
Τι κρίμα που οι αετοί δεν τρώνε και ανθρώπουσ

Απ' όσα είδαν τα μάτια μου ένα μόνο να ξέρεισ
Πωσ δε σου φτάνει το όνειρο για να τα καταφέρεισ

Τ' όνειρο είναι τα φτερά μα αν θέλεισ να πετάξεισ
Πρέπει και την αλήθεια σου λίγο να την πειράξεισ

Μη στάζεισ το φαρμάκι σου χωρίσ να κάνεισ βήμα
Ή κούνα το κορμάκι σου ή άλλαξε το ποίημα