Herkes şehirleri yakar!
Ben denizleri yaktım. Nasıl olur bu iş diye sorma. Kendi limanını terk eden her gemici bilir denizleri yakmayı. Gözlerinin içinde önce taşar, alev alır ve sonra kendi girdabında yakar, boğar kendini iç sularında.
Sen beni terk ettiğinden beri, cengâver kesildim deniz diplerinde, yosundan mızrağım keskin fatih kılıcına benzedi. Kale gibi durdum özlemin karşısında, dağıldı göğsüm sol yanımdan.
Şimdi ateşten kordur dokunduğum eller, bir mezar taşı kadar soğuktur tanıştığım kalpler.
Aramızda ki en derin uçurum bu artık!
Sen beni, Ben denizleri yaktım.
Şimdi Bir ölü gibi uyanan sabahlarım var. Besmelesiz çıktığım tüm yollar bozguna uğratsa da beni, atlıyorum Hisar'dan Boğaziçi'ne ölü bedenimi. Önüme çıkan ne varsa parçalıyor ellerim. Bazen savaş alanı ortalık. Zorlu geçiyor. Uyanıyorum uykuya bir türlü dalamadığım rüyalardan, Poseidon bana meydan okuyor. Güzel saçlı denizkızları sarıyor yaralarımı sen yerine. Gemiler devriliyor yüreğimden, yolumu kaybediyorum. Bir deniz feneri arar gibi arıyor gözlerim seni.
Her kes şehirleri yakar!
Kendi limanımı terk ettiğim günden beri yakıyorum her gece tüm denizleri.