Ne kadar sürdü bilmiyorum düşüncelerimin belirsizliği.
Sanki beynim bir çöp yığını.Bir çöp kamyonu gelse ya! Döksem ne varsa içimdeki pisliği Birkaç insan gitse,
Birkaç anı, Birkaç söz,
Birkaç kadın, Birkaç adam.
Boşalsa beyin kıvrımlarım. Belki daha fazla beyazlığa kalır ortalık. O zaman dağılan o pislikten arda kalan tüm odalarıma yapacağım şöyle bir bahar temizliği.
Geçmişe ait ne varsa arındıracağım tek tek. Sanki sandıktan ak pak patiska çarşaflar çıkarır gibi çıkaracağım gelecek hesaplarımı.
Tabiatta olur mu bilmem? Bence sadece insana has bu ince, hin güdüler. Hastalıklı hallerle ortaya çıkan, kendini kendinden ediş. Her gün tekrarlanan cümlelerin
intihar girişimi. Neyi ne kadar yapacağımıza dair yapılan tüm o öğüt müsveddeleri. Daha önce tecrübe eden her canlının hiç durmadan, bir çalar saati kurması gibi. Her gün yeniden doğan güneş bir gün yüzünü başka bir yere çevirse dağılacak ateşten kor kelimeler. Bitmeyen, bitmeyecek insanoğlunun ben demiştim halleri. Asıl hastalık ne zaman başladı. İnsanoğlunun yaşayan tüm bu garip hallere karşı verdiği savaşta ilk kim kılıcı çekti. Büyük umutların yerle bir olmasının ilk örneği Shakespearein yazdığı piyeslere mi dayanır yoksa ilk reddedilişimizi yediğimiz, aşk güdülerimizi hayvani dürtülerimiz ile aldatıp kendimizi kandırdığımız ah o Freud yüklü DNA'mıza mı? Herkesi sevme eylemine kapılıp düşmanımızı aynada kendimiz ilan ettiğimiz, neden benlerle iyi ki benlere geçtiğimiz, pembe
bulutları yokluk ve varlık bilinciyle kalbimize sıkı sıkıya kilitlediğimiz ah o Nietzscheli çiçek zamanları Tutunamadığımız ne varsa kendi sayısı kendinden menkul yüzlerimiz, suretlerimiz Kendimize söylediğimiz ah o süslü püslü, allı güllü yalanlar Hâlbuki bir tiyatro sahnesi değil miydi tüm olayların size
uğramadan geçtiği, oyuncunun var gücüyle kendine değmeden geçip giden olaylar karşısındaki kimlik avcılığı Üstelik kafa kâğıdına da gerek olmadan savurduğu ruhlar.
Şimdi türlü sesler arasından nefes alan tüm hayatlar size uğramadan yoluna varmıyor. Yine de bu seremoniye kapalı tüm kulaklar, sus pus dudaklar, kaçırılan gözler, büyük egolu devler. Ruhu küçük cüceler ülkesi bu garip lokasyon. Oysa bu kadar serzeniş, farkediş ve aynayla yapılan onca arsız sahte sohbetler önünde
sonunda bir yüzüme tek bir gerçeği vuruyor Bana çok yazık oldu!
Neden kahraman değilim?