Aklımda kalan hatıradan eser yok!
Bir çıkrık çarşısı sanki. Siyah, beyaz, küflü, darmadağın, uzun koridoru olan bir evdi bu. Eski pikaplar odanın her yerine dağılmış, belli ki mühim ressamlar tarafından yapılmış resimlerin asılı olduğu duvarlar, siyah pencereleri Paris evlerini andıran bir evdi bu İçerisini aydınlatan tek şey, eski lüks bir şamdan. Şamdanın tüm nakışları, işlemeleri işin ehline sorulsa hiç yanılmadan 19.yy'ı tarif eder. Eski el işlemesi Gördes kilimlerinin üzerinde boylu boyunca yatan Balıkesir kayın ormanının şaheser tablası. Geyik derisinden yapılmış, oymaları Ermeni bir ustanın elinden çıkmış koltuk. Şimdi ne kadar da ölüler.. İlk girdiğimde bu eve çocuk denebilecek yaştaydım. Annemin elinden tutmuş adanın taaa diğer ucuna neyi görmeye gittiğimiz konusunda en ufak fikrim olmadan takılmış, atların önünde durmasıyla şaşkınlığımı gizleyememiş, verdiğim tepkiler yüzünden annemin yüzü kızarmış, ev sahibesi gururlanmış, at arabası sahibi ise çok gülmüştü.
Sonradan öğrenmiştim. Dedemin eviydi burası. Etrafı türlü türlü bitkiler ve ağaçlarla kaplı bir bahçeden avlusu kocaman bembeyaz bir güvercin gibi dalların arasından seyreden Alexo Bey'in malikânesi. Koşar adım merdivenlerden balkona koşmuştum Biraz önceki şaşırmalarım ufak kalmıştı gördüğüm güzellik karşısında. Karşımda boylu boyunca duran masmavi bir deniz ve bir şehir, olanca şirin ve bir o kadar heybetli haliyle bana gülümsüyor. Şiir gibi görüntü, şairin ki gibi bir hissiyat. O gün ilk defa yaşadığımız bu alandan çok daha büyük bir kara parçasını görüyordu gözlerim. Mahalledeki benden daha büyüklerin gidip görüp anlata anlata bitiremediği İstanbul. Bu o olmalıydı. En azından tarife uyuyordu. O gün tüm evi gizli saklı, bin bir bahanelerle karış karış gezmiştim. Ah işte yine orada o gün aşık olduğum, o nemrut üvey babaannemin kızıp elime vurduğu , elimden düşmesiyle saatlerce ağladığım hiç aklımdan çıkmayan o müzik kutusu
Asla dokunmamıştım, dokundurmamıştı. Ölen kızı hiç gelmeyecekti oysaki. Ben olabilirdim evin şen çocuğu ama sevmedi ne o ne de Aleko Bey. Annem kaçmış olabilirdi, babam da kaçmış olabilirdi ama ben kaçmamış ve orada onları sevmeye hazır halde gözlerine bakıyordum. Bunları tartışacak zamanı çoktan geçmiştik. Ani Hanım ahşap , yaldızlı çerçeveler içinden bana bakıyordu.
Eee gördün mü Ani Hanım, buradayım ve ellerimde bu müzik kutun!'
Her şey eskimiş yıpranmış, beyaz çarşaflar içinde ölü gibi yatıyor şimdi tüm eşyalar. Ne gramofon sergiliyor yeteneklerini, ne de Paris' i andıran panjurlardan gelen erguvan kokusu. Çok sene olmuştu gelmeyeli, çok sene olmuş yaşamayalı
Eski evler çocukluğunuzun tanığıdır. Şurada koşmuş, şurada azarlanmış, şurada merak etmiş, şurada ağlamışsınızdır.
Şimdi koca bir terasta İstanbul boylu boyunca karşımda. Müzik kutusu çok görülen , Aleko efendinin kaçak kızının piçi tek mirasçı bendeniz Ela oturmuş, balkonda müzik kutusunun çalan naif sesiyle o meşhur İstanbul'u seyrediyorum.
İstanbul puslu , hain,başa bela .