Ξαπλώσαν, αναστέναξαν, φοράει τα παπούτσια
πληρώνει για τα όμορφα τα στήθη της Λουκίας
τ’ «αντίο» φτύνει και το «γεια» σαν να 'τανε κουκούτσια
κλειστά είναι τα στόματα στο σπίτι της γωνίας.

Λιοσίων και Ιάσονος, Κεραμεικού, Διδύμου
στα κόκκινα, στ’ ανήλιαγα και στα λερά σοκάκια
εκεί που ξεφυτρώνουνε πουτάνες και πρεζάκια
σαν θα χαθούν απ’ τη γωνιά τα μπατσικά του δήμου.

Σηκώθηκε και έστρωσε τα κόκκινα μαλλιά της
στεγνώνει δυο υγρά φιλιά μ’ ένα χαρτί υγείας
τραβά δυο τζούρες βιαστικά, μέχρι να μπει πελάτης
που θα γυρέψει έρωτες στο σπίτι της γωνίας.

Δεν είναι απ’ τα Ουράλια, δεν είναι απ’ τη Ρωσία
ούτε καμία μελαμψή Αφρικανή γαζέλα
τη λένε Ψωροκώσταινα, φοράει φουστανέλα
Βενέτοι, Τούρκοι κι Άραβες της έβαλαν φουρνέλα.

Οι άντρες λιώσαν πάνω της μα η καρδιά της πέτρα
-ποιος διάολος την έφτιαξε με πρόσωπο αγίας;-
να σβήνει πάθη και καημούς -πόσους δεν ξέρω, μέτρα!-
κανείς δεν έχει όνομα στο σπίτι της γωνίας.

Ποιος στόχευσε στο όνειρο και πέτυχε το κέντρο
ποιος χάραξε στη ρότα του το τέρμα της πορείας;
Δυο σπόροι κι ένα σύννεφο σκαρώσαν’ ένα δέντρο
εκεί που ήταν κάποτε το σπίτι της γωνίας."