Je stond in de deur
Met je haar in een staart
De knecht joeg het paard naar de stal
Het was warm op het erf
Warm in mijn bloed
De bloemen wisten het al

Je verdween in het huis
Als een vis in het donker
Van een stille, geheimzinnige sloot
Het riet ging in brand
De vlam sloeg omhoog
Als een schreeuw in het avondrood

En nu zijn we ouder
En zouden we wat we toen misten
Misschien kunnen doen
Maar we zijn die kinderen niet meer
Die twee kinderen van toen
Kinderen van toen

Ik lag in mijn bed
Bleef aan je denken
Net zolang tot je naast me kwam
Dan gingen we dood
Voor altijd verbonden
In de gloed van de ondergang

Maar de volgende dag
Stond de zon aan de hemel
En laaide die hunker weer op
Ik reed naar je huis,
Bleef daar uren staan kijken
Met dat bonkend gesuis in mijn kop

En nu zijn we ouder
En zouden we wat we toen misten
Misschien kunnen doen
Maar we zijn die kinderen niet meer
Die twee kinderen van toen
Kinderen van toen

Kijk, daar loop je op de dijk met
je honden
De kinderen zijn al jaren uit huis
Je neuriet de blues van je zeurende wonden
Het lied van grommel en gruis
Maar nog steeds is er dat ene gevoel
De liefde die je ooit is beloofd
Het niet te doven levensdoel
Te branden in wat je gelooft

Ja, nu zijn we ouder
En zouden we wat we toen misten
Misschien kunnen doen
Maar we zijn die kinderen niet meer
Die twee kinderen van toen
Kinderen van toen