มันเปราะบางมาก
เครื่องบินกระดาษในสายลม
ฉันวาดภาพ
ฉันอยากทำเหมือนพ่อเมื่อฉันโตขึ้น
นักบินสายการบิน
เล่นในเมฆตลอดเวลา

ฉันอายุห้าขวบ
และฉันอยากเห็น
อีกด้านของกำแพง
เมื่อฉันเล่นชิงช้า
มันดูไม่ยากขนาดนั้น

แต่ใครเอาหนังสือของฉันไป
ใครจมน้ำหมา
แม่ บอกโคลอมไบน์
เปิดห้องน้ำ
หรือฉันจะฆ่าเธอด้วยมือของฉัน

ฉันอายุสิบห้าปี
และฉันไม่มีเวลา
รถบัสจะไม่รอ
โดยเฉพาะครั้งนี้
คนขับจะพาฉันไป
ไม่ใช่โรงเรียนอีกต่อไป
อาจจะไปอลาสก้า
ความคิดนี้ไม่บ้าขนาดนั้น
ฉันคิดว่า

บ้าเอ้ย! ฉันเอากุญแจไปไว้ไหน
มันดึกแล้วต้องกลับบ้าน
ฉันคิดว่าฉันเมานิดหน่อย

แต่ไม่มากเท่าอามานดีน
และเราหลงเบนจามิน
ฉันคิดว่าพวกเขาอ้วก
ทั้งสองในสวน
และพรุ่งนี้มีสอบ

ฉันอายุยี่สิบปี
ฉันเป็นเจ้านายของเวลา
ของเวลา ของเวลาทุกเวลา
ถ้าเราเดินช้าลง
เราจะย้อนเวลาได้

ที่รัก หาผูกเนคไทให้ฉันหน่อย
ฉันสายแล้ว เร็วเข้า
ก่อนที่ฉันจะเตะเธอ

ฉันรักเธอแต่ฉันเหนื่อย
และเวลามันเร่งรีบ
ฉันยังไม่ได้โกนหนวดเลย
น่ารำคาญจริงๆ

ฉันอายุสี่สิบปี
และฉันไม่มีเวลา
เหมือนตอนอายุยี่สิบปี
ที่จะบอกว่าเธอสวยนางฟ้าของฉัน

แต่ในพริบตา
ฉันเสียผมไป
ฟันหลุดไปบางซี่
ฉันไม่เหมือนที่ฉันต้องการ

ฉันกระพริบตา
จักรวาลมันขาวมาก
ในดวงตาสีเทาของฉัน
และริ้วรอยบอกฉันว่า

ฉันอายุหกสิบปี
และฉันไม่เห็น
ช่างนาฬิกาบางคน
ที่มาบอกฉัน

ว่าควรรักการเขียนเวลาของฉัน
ควรรักคนมากกว่า
ใช่ ควรรักคนมากกว่า
เมื่อเรายังอายุยี่สิบปี

VIEW ORIGINAL LYRICS