ดูเหมือนว่าสิ่งที่ช่วยเราได้มันช่างบังเอิญ
จูบแห่งความสงบกลายเป็นสิ่งที่มีค่ามาก
น้ำหนักของวิญญาณและอ้อมกอดที่กระหาย
พันกันอยู่บนขอบเตียง
เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับฉัน, โพสท่า
ท่ามกลางสายตาที่เหนื่อยล้า, คิด
เสมอมากกว่าที่จำเป็น
ฉันจำผิวของเธอได้, สารภาพที่ซื่อสัตย์ของฉัน
ท่ามกลางควันและการสะท้อนราคาถูกอีกครั้ง
ฉันไม่ซ่อนความกลัวของฉันเพราะมันเพียงแค่เปิดเผยฉัน
ฉันยอมรับความผิดพลาดและด้วยวิธีนี้มันไม่ฆ่าฉัน
อย่างมากที่สุดฉันใช้ชีวิตนี้เป็นการแก้ไขข้อผิดพลาด
ฉันรู้สึกว่างเปล่า, เหมือนเธอในยามเย็น
รูปร่างของเธอที่ห่างไกลต้องการจะหายไป
ฉันติดอยู่ในความฝันที่ฉันไม่สามารถวิ่งได้
ตัวตนของฉันไม่สามารถกรีดร้อง, ไม่มีอะไรทำให้ฉันหายกระหาย
เธอถามฉัน, "เธอจะไปไหน? ทำไมเธอหนี?"
อาจเป็นเพราะฉันเพียงแค่เพิ่มน้ำหนักให้มากขึ้น
ดื่มแก้วเหมือนว่าฉันจะพบความสงบที่ก้นแก้ว
แต่เพื่อหามันต้องดื่มอีกแก้ว

ตอนนี้ฉันไม่โทษกิจวัตรอีกต่อไป
ถ้าบางอย่างทำให้เธอสงบและบางอย่างช่วยชีวิตเธอ
เมื่อฉันคิดว่าฉันรู้ทุกอย่างแล้ว
เธอมาถึงเพื่อเติมเต็มดวงตาของฉันด้วยความสงสัย
บางทีฉันอาจเป็นคนเห็นแก่ตัวที่ไม่ยอมแพ้
เพราะฉันเล่าความเศร้าและใช้ชีวิตในความสุข
ฉันอยู่ร่วมกับความว่างเปล่าและแบ่งปันมัน
ไปยังที่พักของหูอื่นเพื่อไม่ให้พูดคนเดียวกับตัวเอง

ไป

และในบางช่วงเวลาฉันต้องออกไป
ฉันไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่ในตัวเองทั้งวันได้
ค้นหาสาเหตุของสิ่งที่ไม่ใช่
หรือคำอธิบายของสิ่งที่ฉันไม่เป็น
ในมาราธอนนี้ที่ไม่มีจุดสิ้นสุด
ฝูงชนที่วิ่งโดยไม่รู้ว่าทำไม
ค้นหาช่องว่างเพื่อหายใจ
และเปลี่ยนเงาให้เป็นแสงงาช้าง

วันนี้ฉันกลับมาเดินอีกครั้ง
ต้องการหาสัญญาณในเวลา
วันนี้ฉันกลับมาฝันอีกครั้ง
หรือจินตนาการหาสัญญาณตลอดเวลา

ความเบื่อหน่ายในการปรับตัวให้เข้ากับนิสัย
ที่ผู้พิพากษารวมกลุ่มของสิ่งที่ถูกต้องกำหนด
ฉันกล้าที่จะช้าและรับรู้ในอารมณ์ของฉัน
แม้ว่าสิ่งที่อ่อนไหวจะตายในมือของความเร็ว
ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมฉันถึงชอบความอบอุ่น
เพราะคิดถึงเธอเหมือนการเข้าใกล้ไฟ
ไฟที่ทำให้คำทำนายกลายเป็นเถ้า
เผาชะตากรรมเพื่อเขียนใหม่
น้ำตกในดวงตาจากเกือบ
การระบายอารมณ์, ประโยคที่ไม่ผ่านตับ
มันเป็นเช่นนั้น, แม้ว่ามันจะฟังดูขัดแย้ง
บางครั้งวิกฤตอยู่ห่างจากโอเอซิสเพียงก้าวเดียว

เวลาไม่เพิ่มหรือลด
เพียงแค่กำลังจัดการผลงานชิ้นเอกของมัน
แต่ละคนพัฒนาบทบาทของตนในฉากนี้
ฉันสงสัยว่าชีวิตเคยเป็นของเราหรือไม่
ไม่รบกวน, แม้กระทั่งสร้างความโล่งใจ
รู้ว่าฉันไม่รู้ว่าฉันจะเป็นตัวเองหรือไม่
ในเมืองนี้ได้ยินเสียงร้องเพลงและความเพ้อฝัน
เสียงร้องไห้และความสนุกสนานผุดขึ้นจากท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยกรวด

ไป

และในบางช่วงเวลาฉันต้องออกไป
ฉันไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่ในตัวเองทั้งวันได้
ค้นหาสาเหตุของสิ่งที่ไม่ใช่
หรือคำอธิบายของสิ่งที่ฉันไม่เป็น
ในมาราธอนนี้ที่ไม่มีจุดสิ้นสุด
ฝูงชนที่วิ่งโดยไม่รู้ว่าทำไม
ค้นหาช่องว่างเพื่อหายใจ
และเปลี่ยนเงาให้เป็นแสงงาช้าง

วันนี้ฉันกลับมาเดินอีกครั้ง
ต้องการหาสัญญาณในเวลา
วันนี้ฉันกลับมาฝันอีกครั้ง
หรือจินตนาการหาสัญญาณตลอดเวลา

VIEW ORIGINAL LYRICS