มันเป็นถนนยาว มืด และสกปรก
แต่กระเป๋าเต็มไปด้วยทอง
และฉันอยู่ที่นี่แล้ว
ทั้งหมดด้วยตัวเอง
ที่นี่เงียบสงบจริงๆ
แบบที่ฉันชอบ
ไม่มีใครมารบกวนฉัน
ยกเว้น

ในปี 1955 เกิดในความภาคภูมิใจของวาดีนา
ฉันวางหัวลงบน
เตียงลำธารมิลลิแกน
เมื่อฉันยังเป็นหนุ่ม
ฉันช่วยสร้างแผ่นดินนี้
โอ้ ฉันวางรางเหล่านี้ลงในฐานะ
คนงาน CPR

คิดว่าฉันจะมีชีวิตอยู่ตลอดไป
ด้วยหัวใจในกระเป๋า
โอ้ ปืนของฉันอยู่ข้างๆ
และความรู้สึกของฉันในล็อกเก็ต

นั่นเป็นปีที่หนาวเย็นในปี '77
แต่ฉันแต่งงานกับภรรยา
เรามีลูกสองคน
ฉันให้ลูกสาวแก่เธอ
เธอให้ลูกชายแก่ฉัน
และโอ้ เราขี่ม้าพวกนั้นจนไม่มีเหลือ

หมัดยังคงชอบบิน
ทำสิ่งที่ทำให้ตาย
โอ้ ฉันควรเก็บปืนเก่าๆ นั้นไป

แต่ฉัน ฉันเป็นคาวบอยที่แตกสลาย
และฉันไม่รู้สึกดีอีกต่อไป
เพราะฉันเป็นคาวบอยที่แตกสลาย

ใช้ชีวิตในเลนที่รวดเร็ว
แข่งรถและปล้นรถไฟ
ฉันคิดว่าฉันมีทุกอย่าง
แล้ววันหนึ่งฉันได้รับสาย
ฝันร้ายที่สุดของพ่อ
ลูกชายของฉันล้มลงและฉัน

สีหลอกลวงฉัน
เมื่อฉันเห็นสีเทา
โอ้ คุณกำลังตัดฉันลงด้วย
คำพูดเย็นชาที่คุณพูด
แล้วคุณเรียกฉันว่าพี่ชาย
แต่นี่ไม่สามารถเป็นไปได้เพราะคุณ
ใส่ร้ายชื่อของฉันทุกที่ที่ลมพัดไป, โอ้

แต่ฉัน ฉันเป็นคาวบอยที่แตกสลาย
และฉันไม่รู้สึกดีอีกต่อไป
เพราะฉันเป็นคาวบอยที่แตกสลาย
ใช่ ฉันเป็นคาวบอยที่แตกสลาย

มันเป็นถนนยาว มืด และสกปรก
แต่กระเป๋าเต็มไปด้วยทอง
และฉันอยู่ที่นี่แล้ว
ทั้งหมดด้วยตัวเอง
ที่นี่เงียบสงบจริงๆ
แบบที่ฉันชอบ
ไม่มีใครมารบกวนฉัน
ยกเว้นต้นไม้เก่าที่เยาะเย้ยนั้น

VIEW ORIGINAL LYRICS