(Lola Indigo), (Elettra)
(กวีเมือง)
(Elettra Lamborghini)

บนถนนกลับบ้าน ฉันไม่อยากเชื่อเลย
ฉันพบเธอโดยบังเอิญ แต่ฉันไม่เชื่อในเรื่องบังเอิญ
มีหลายสิ่งที่ต้องพูด สิ่งสำคัญคือการเข้าใจ
ว่าเธอจะมาหาฉันหรือฉันจะไปหาเธอ

มันเป็นแค่เกมที่สั้นเกินไป
เวลาของภาพถ่ายหนึ่งภาพ เราเล่นกับไฟ
เต้นรำกับวัวบ้า
ไม่รู้ว่าหลังจากนั้นเธอจะมาหาฉันไหม

เธอจะเห็นว่าท้องฟ้าไม่พบเรา
คืนนี้เราจะกลับดึก
มีแค่เราสองคนเท่านั้น
เพราะทุกคืนเริ่มต้นด้วยเธอ
ฉันไม่สามารถซ่อนเธอได้ว่า

เมื่อฉันคิดถึงมันแล้ว ฉันหายใจไม่ออก
มันคือคาราเมล ไม่ใช่ช็อกโกแลต
เพราะทุกคืนเริ่มต้นด้วยเธอ
ฉันไม่สามารถซ่อนเธอได้ว่า (เฮ้)

ฉันส่งข้อความเป็นพันๆ ถ้าฉันคิดถึงเธอมากเกินไป ฉันจะทำอะไรได้บ้าง? (เฮ้)
ฉันได้เดินทางไปไกลมากจนเป็นไปไม่ได้ที่จะไปถึง (เฮ้)
ถ้าสถานที่นั้นเต็มแล้ว เราก็จะเข้าทางหลัง
ฉันไม่มีปัญหาทั้งเรื่องความรักและเงิน

มันเป็นแค่เกมที่สั้นเกินไป
เวลาของภาพถ่ายหนึ่งภาพ เราเล่นกับไฟ
เต้นรำกับวัวบ้า
ไม่รู้ว่าหลังจากนั้นเราจะนอนที่นี่ไหม

เธอจะเห็นว่าท้องฟ้าไม่พบเรา
คืนนี้เราจะกลับดึก
มีแค่เราสองคนเท่านั้น
เพราะทุกคืนเริ่มต้นด้วยเธอ
ฉันไม่สามารถซ่อนเธอได้ว่า

เมื่อฉันคิดถึงมันแล้ว ฉันหายใจไม่ออก
มันคือคาราเมล ไม่ใช่ช็อกโกแลต
เพราะทุกคืนเริ่มต้นด้วยเธอ
ฉันไม่สามารถซ่อนเธอได้ว่า

ถ้าวินาทีหนึ่งยาวนานเท่าชีวิตทั้งชีวิต
ฉันแค่อยากใช้มันร่วมกันคืนนี้
แล้วหลับไปบนหลังของเธอ
แค่เราสองคน (เฮ้, อุ๊)

จับมือฉันไว้ ไม่ต้องบอกด้วยซ้ำว่าเราจะกลับมาไหม
ฉันไม่สนใจว่าเราจะไปที่ไหน, โอ้-โอ้
แค่เราบินไป, โอ้-โอ้
บนปากของเธอฉันรู้สึกถึงรสชาติของคาราเมล
หยุดสักวินาที ไม่งั้นฉันจะไม่สามารถมีสมาธิได้

เธอจะเห็นว่าท้องฟ้าไม่พบเรา
คืนนี้เราจะกลับดึก
มีแค่เราสองคนเท่านั้น
เพราะทุกคืนเริ่มต้นด้วยเธอ
ฉันไม่สามารถซ่อนเธอได้ว่า

เมื่อฉันคิดถึงมันแล้ว ฉันหายใจไม่ออก
มันคือคาราเมล ไม่ใช่ช็อกโกแลต
เพราะทุกคืนเริ่มต้นด้วยเธอ
ฉันไม่สามารถซ่อนเธอได้ว่า
(มันคือคาราเมล ไม่ใช่)

VIEW ORIGINAL LYRICS