เธอยกกระโปรงขึ้นถึงเข่า
เดินผ่านแถวสวน
ด้วยเท้าเปล่าหัวเราะ

ฉันไม่เคยเรียนรู้ที่จะนับพรของฉัน
ฉันเลือกที่จะจมอยู่
ในหายนะของฉัน

ฉันเดินลงเนิน
ผ่านหญ้าที่สูงขึ้น
และสีน้ำตาลและยังคง
มันยากอย่างไร้เหตุผล
ที่จะปล่อยวางความเจ็บปวดของฉัน

ผ่านหลังที่พัง
ของคาดิลแลคเก่าและเป็นสนิมนั้น
ที่จมลงในทุ่งนี้
เก็บน้ำฝน

ฉันจะรู้สึกแบบนี้ตลอดไปไหม
ว่างเปล่า
แปลกแยก?

และจากพระอาทิตย์ตกที่โหดร้าย
เช้าอันหนาวเย็นและชื้นเหล่านี้
ฉันเหนื่อยล้า

ถ้าผ่านริมฝีปากที่แตกและมีฝุ่น
ของร้านสิบเซ็นต์
ฉันพูดคำเหล่านี้ออกมาดัง ๆ
จะไม่มีใครได้ยินฉันไหม?

วางเสื้อของคุณบนเก้าอี้
ปล่อยดอกไม้
จากผมของคุณ
และจูบฉัน
ด้วยปากบ้านนอกนั้น
ที่เรียบง่าย

ข้างนอกฝนกำลังเคาะ
บนใบไม้
สำหรับฉันมันฟังดูเหมือน
พวกเขากำลังปรบมือให้เรา
ความรักที่เงียบสงบ
ที่เราสร้างขึ้น

ฉันจะรู้สึกแบบนี้ตลอดไปไหม
ว่างเปล่า
แปลกแยก?

ฉันมองปีศาจในตา
เปิดอกของฉัน
บอกทำให้ดีที่สุด
เพื่อทำลายฉัน

ดูสิ ฉันเคยไปนรกและกลับมา
หลายครั้ง
ฉันต้องยอมรับ
คุณค่อนข้างน่าเบื่อ

มีหลายสิ่ง
ที่สามารถฆ่าคนได้
มีหลายวิธี
ที่จะตาย
ใช่ และบางคนก็ตายแล้ว
และเดินข้างฉัน

มีหลายสิ่ง
ที่ฉันไม่เข้าใจ
ทำไมคนมากมายถึงโกหก
มันคือความเจ็บปวดที่ฉันซ่อนที่เติมเชื้อเพลิง
ไฟภายในฉัน

ฉันจะรู้สึกแบบนี้ตลอดไปไหม
ว่างเปล่า
แปลกแยก?

VIEW ORIGINAL LYRICS