สวัสดีความมืดมิด เพื่อนเก่าของฉัน
ฉันกลับมาเพื่อพูดคุยกับคุณอีกครั้ง
เพราะภาพนิมิตที่ค่อยๆ คืบคลาน
ทิ้งเมล็ดพันธุ์ไว้ขณะที่ฉันหลับ
และภาพนิมิตที่ถูกปลูกในสมองของฉันยังคงอยู่
ภายในเสียงของความเงียบ

ในกระแสที่ไม่สงบ ฉันเดินคนเดียว
ถนนแคบๆ ที่ปูด้วยหินกรวด
ใต้แสงสว่างของโคมไฟถนน
ฉันหันปกเสื้อไปสู้กับความหนาวและชื้น
เมื่อดวงตาของฉันถูกแทงด้วยแสงนีออนที่สว่างวาบ
ที่แยกกลางคืนออกจากกัน
และสัมผัสเสียงของความเงียบ

และในแสงสว่างที่เปลือยเปล่า ฉันเห็น
ผู้คนหมื่นคนหรืออาจจะมากกว่านั้น
ผู้คนพูดโดยไม่เอ่ยปาก
ผู้คนได้ยินโดยไม่ฟัง
ผู้คนเขียนเพลงที่เสียงไม่เคยแบ่งปัน
และไม่มีใครกล้ารบกวนเสียงของความเงียบ
ของความเงียบ
ของความเงียบ
ของความเงียบ

"คนโง่" ฉันพูด "คุณไม่รู้
ความเงียบเติบโตเหมือนมะเร็ง
ฟังคำพูดของฉันที่ฉันอาจสอนคุณ
รับแขนของฉันที่ฉันอาจเอื้อมถึงคุณ"
แต่คำพูดของฉัน ราวกับหยาดฝนที่เงียบงัน
และสะท้อนในบ่อน้ำของความเงียบ

และผู้คนก้มกราบและสวดมนต์
ต่อเทพเจ้านีออนที่พวกเขาสร้างขึ้น
และป้ายไฟกระพริบเตือน
ในคำที่มันกำลังก่อตัว
และป้ายไฟกล่าวว่า
"คำของผู้พยากรณ์
ถูกเขียนบนกำแพงรถไฟใต้ดิน
และห้องเช่า
และกระซิบในเสียงของความเงียบ"

VIEW ORIGINAL LYRICS