ฉันเงยหน้าขึ้น พบใบหน้าของเธอ
ในโลกของฉัน มันเป็นงานเลี้ยงที่หมู่บ้าน
ฉันพัดลมมากในลมเดือนธันวาคม
โดยไม่มีชุดดำน้ำ
ใช่

ฉันล้มเหลว ตกจากชั้นสุดท้าย
ในความมืด สูญหายในใบหน้าของเธอ
เธอหนีไป ฉันเห็นความไม่มีที่สิ้นสุดแตกออก
ฉันอยากผ่อนคลาย

แต่ตอนนี้ฉันเห็นเธอหายไปอีกครั้ง
ไปที่นั่น
ฉันเป็นแค่นักบินอวกาศที่ไม่มีจรวด
หลงทางในทางเลือกของเธอ

รักษาฉัน แล้วกลับมาอีกครั้ง
ให้ฉันมีที่ว่างสักหน่อย
ฉันอยากถอดรองเท้าบูท
ของนักบินอวกาศ

แต่หัวของเธอคือทั้งโลก
ฉันเปราะบางมากเมื่ออยู่ข้างๆ
ดาวเคราะห์ของเราอาจเรียงตัวกัน
กอดกันในความกว้างใหญ่

และเธอหนีไปที่ป้ายของเธอ
ชั่วโมงและฉันหมุนเป็นวงกลม
ฉันรู้สึกถึงความว่างเปล่าที่เท้าของฉัน
สิ้นสุดภารกิจ

ฉันเห็นความว่างเปล่าและเธอและฉัน
ฉันเวียนหัวในสถานการณ์เหล่านี้
และถึงกระนั้นเธอก็กลับมาในวันนั้น
ฉันไม่คิดว่าฉันมีค่าพอที่จะกลับมา

รักษาฉัน แล้วกลับมาอีกครั้ง
ให้ฉันมีที่ว่างสักหน่อย
ฉันอยากถอดรองเท้าบูท
ของนักบินอวกาศ

แต่หัวของเธอคือทั้งโลก
ฉันเปราะบางมากเมื่ออยู่ข้างๆ
ดาวเคราะห์ของเราอาจเรียงตัวกัน
กอดกันในความกว้างใหญ่

เธอทำให้ฉันพูดไม่ออก คำพูด คำพูด
เธอทำให้ฉันพูดไม่ออก คำพูด คำพูด
เธอทำให้ฉันพูดไม่ออก คำพูด คำพูด
เธอทำให้ฉันพูดไม่ออก คำพูด คำพูด

รักษาฉัน แล้วกลับมาอีกครั้ง
ให้ฉันมีที่ว่างสักหน่อย
ฉันอยากถอดรองเท้าบูท
ของนักบินอวกาศ

แต่หัวของเธอคือทั้งโลก
ฉันเปราะบางมากเมื่ออยู่ข้างๆ
ดาวเคราะห์ของเราอาจเรียงตัวกัน
กอดกันในความกว้างใหญ่

รักษาฉัน แล้วกลับมาอีกครั้ง
ให้ฉันมีที่ว่างสักหน่อย
ฉันอยากถอดรองเท้าบูท
ของนักบินอวกาศ

แต่หัวของเธอคือทั้งโลก
ฉันเปราะบางมากเมื่ออยู่ข้างๆ
ดาวเคราะห์ของเราอาจเรียงตัวกัน
กอดกันในความกว้างใหญ่

VIEW ORIGINAL LYRICS