ถ้าหากว่าครั้งหนึ่งฉันเคยเขียนชื่อเธอไว้ข้างๆ ชื่อฉันบนกำแพง
วันนี้ฉันกลับมาเพื่อวางดอกไม้ใต้ร่มเงาของต้นสน
ถ้าเสียงของเธอไม่ใช่ครูของฉันอีกต่อไป แม้กระทั่งในศิลปะของการดูถูก
มันสำคัญอะไรอีกที่จะจำว่าเธอเป็นใครหรือฉันตกหลุมรักใคร

ถ้าไม่เหลืออะไรให้พูดถึงอีกต่อไป
ถ้าไม่เหลืออะไรให้ปิดบังอีกต่อไป
มันจะเป็นไปได้อย่างไรที่มันเจ็บปวดมากขนาดนี้?

ไม่มีความกลัวในนรกเมื่อระลึกถึง
ถ้ามันกลับมาเป็นวันอาทิตย์เมื่อตื่นขึ้น
อยู่กับฉันที่นี่ข้างๆ ฉัน

เมื่อรถไฟของเรื่องราวที่ตายแล้วผ่านไปตรงเวลาที่ชานชาลา
อาจจะเป็นไปได้ว่าหญ้าจะงอกขึ้นและฝังตัวลงในเท้าของเรา
มันสำคัญอะไรอีกที่ใครจ่ายค่าอาหารหรือว่าเราหยุดดื่ม
ถ้าความเงียบเขียนอะไรบางอย่างด้วยเศษขนมปังบนผ้าปูโต๊ะ

ถ้าไม่เหลืออะไรให้พูดถึงอีกต่อไป
ถ้าไม่เหลืออะไรให้ปิดบังอีกต่อไป
มันจะเป็นไปได้อย่างไรที่มันเจ็บปวดมากขนาดนี้?

ไม่มีความกลัวในนรกเมื่อระลึกถึง
ถ้ามันกลับมาเป็นวันอาทิตย์เมื่อตื่นขึ้น
อยู่กับฉันที่นี่ข้างๆ ฉัน

มันสำคัญอะไรที่จะมองหน้ากันถ้ามันเป็นเดือนธันวาคมเสมอ
มันสำคัญอะไรที่จะข้ามนิ้วถ้าเธอไม่โกหกฉันอีกต่อไป
มันสำคัญอะไรที่ฝนตก มันสำคัญอะไรที่เราเปียก
ถ้าเธอไม่ได้เดินอยู่ใต้ร่มกับฉัน

มันสำคัญอะไรที่เธอเป็นใครถ้าไม่มีใครตอบ
มันสำคัญอะไรที่จะรอตื่นถ้าเมื่อกลับมาเธอก็ซ่อนตัว
มันสำคัญอะไรที่ความเงียบเสมอเป็นความจริง
เสมอเป็นความใส่ใจระหว่างเธอและฉันเมื่อไม่มีทางแก้ไข

VIEW ORIGINAL LYRICS